The end

Dit is de laatste keer dat ik hier iets schrijf.
Na de nodige irritaties toen ik 5 dagen lang niet in kon loggen op mijn eigen blog is de knoop vandaag definitief door gehakt. Ik stop ermee op blogpost en ga verder op mijn eigen website http://www.zeeuwmeeuw.nl/
Vanaf nu kan iedereen daar weer meelezen en reageren op mijn verhalen.

Hartelijk dank aan iedereen die meelas en mee reageerde, ik hoop jullie allemaal op de nieuwe site te zien.

Groetjes,

Zij weer.

En toen deed hij het niet meer.

De dag nadat ik mijn meest gelezen blog ooit had gepost 'Lazer op met je mantelzorg!' kon ik niet meer inloggen op mijn eigen blog.
Had ik de pest in? Welnee, ik had ZWAAR de pest in!

Van die tijd heb ik gebruik gemaakt om politici lastig te vallen en zo ongeveer ziek te spammen met 'Lazer op met je mantelzorg!'
Of het daadwerkelijk gaat helpen betwijfel ik nog steeds, maar ergens hoop ik dat er mensen aan het denken zijn gezet.

Mijn gevloek over het feit dat ik mijn blog niet in kon kreeg een leuke en vooral positieve draai toen @AnjaAgain op twitter contact met me opnam.
Of ik interesse had in een eigen website.
Ik zag het al helemaal voor me. Weer al dat gekloot om opnieuw te leren hoe alles werkt want ik blijf een drama als het aankomt op computergebied.
Maar Anja is overtuigend en wist vol enthousiasme te brengen dat zij dat wel voor elkaar zou boksen. Geen moeilijk gedoe, zij zou dat wel even regelen.
Ik ging om en geloof het of niet, zeer binnenkort gaat mijn eigen website het internet op.
Al mijn blogs verhuizen mee, inclusief alle reacties.

Lang leve twitter en mijn eindeloze dank aan @AnjaAgain die als een redder in nood op kwam draven en geheel belangeloos haar tijd en energie steekt in een medetweep.

Lazer op met je mantelzorg!

Mantelzorg... een mooi woord voor iets wat in mijn ogen de normaalste zaak van de wereld is, namelijk extra hulp en zorg verlenen aan een naaste die ziek is of een handicap heeft.
Je hoort er niet eens over na te denken of je een zieke/gehandicapte ouder, broer, zus, kind enz. helpt bij die dingen waartoe ze zelf niet meer in staat zijn. Dat DOE je gewoon! Zoiets hoeft geen speciale naam te hebben, maar dat heeft het wel gekregen.

Mantelzorg heeft namelijk grenzen. Iemand met een zware lichamelijke handicap of ernstige ziekte bijvoorbeeld, die niet in staat is zichzelf te wassen, aan te kleden, naar het toilet te gaan, huishouden te doen, eten voor zichzelf te maken en noem alles maar op, heeft natuurlijk hulp nodig daarbij. Maar dat kan natuurlijk nooit allemaal op de schouders terecht komen van 1 persoon. Daar is vaak toch wat meer gespecialiseerde hulp bij nodig, thuiszorg vanuit een thuiszorginstelling of wat dan ook.
Je kan niet eisen dat een gezinslid of familielid zijn/haar leven volledig opgeeft om zich 24/7 te storten op het verlenen van hulp.

Mantelzorg is gewoon een term die in het leven is geroepen om ordinaire grove bezuinigingen in de zorg te bewerkstelligen.
Zo heb ik zelf jarenlang een Persoonsgebonden Budget (PGB) ontvangen waarmee ik 50 uur per week hulp in kon kopen voor de lichamelijke zorg van mijn kinderen, voor het huishouden en voor de zorg die ik in die tijd zelf ook nog nodig had.
Buiten die 50 uur per week om kwam al die zorg neer op de schouders van mijn man, die in die tijd nog om en nabij de 80 uur per week werkte en ik dus noodgedwongen zo'n 30 uur per week het risico liep dat mijn kinderen rottigheid uithaalden of zelfs gevaar liepen waar ik zelf niet bij kon ingrijpen.
Een doodenge tijd, maar we zijn het gelukkig zonder al teveel kleerscheuren door gekomen.

Toen mijn jongste kind naar de kleuterschool ging was het afgelopen met mijn PGB. Ik was inmiddels in het bezit van een scootermobiel en kon de kinderen dus zelf naar school brengen en ophalen en aangezien de kinderen het grootste deel van de dag op school waren, was hulp plotseling niet meer nodig vond men.
Dat ik nog steeds niet in staat was om het grootste deel van het huishoudelijk werk te doen was plotseling geen punt meer om nog recht te hebben op hulp.
"U ontvangt al mantelzorg mevrouw, daar moet u het makkelijk mee aankunnen."
Ik ontvang wat? Mijn man bleek geregistreerd te staan als mijn mantelzorger. Geen idee hoe dat zo gekomen was. Sterker nog, ik bleek geregistreerd te staan als mantelzorger van onze kinderen en mijn man dus als mijn mantelzorger.
Mijn commentaar dat mijn man 80 tot 100 uur per week werkte en daarna echt niet meer de behoefte voelde of zelfs in staat was om het huishouden te doen werd afgeserveerd met een simpel: "Dan gaat hij maar minder uren werken mevrouw. Dan maar wat minder financiële luxe."

Woedend was ik. Mijn man werkte niet voor financiële luxe! Hij had het soort werk waarbij je niet kon zeggen, 'het is 5 uur geweest, ik ben weg'. Eisen stellen dat hij minder zou gaan werken had hem gegarandeerd zijn baan gekost en de kans dat hij dan langdurig werkeloos thuis was komen te zitten was enorm! Dat konden we ons simpelweg niet permitteren.

Ik weet dat ik de enige niet ben met dit soort problemen. Ik hoor regelmatig dergelijke verhalen en soms nog veel schrijnender dan ik ooit mee heb hoeven maken.
Het gaat niet goed met de zorg in Nederland.
En nee, ik hoef geen tips en ga niet in discussie hierover met lezers van dit blog die echt wel het beste met me voorhebben.
We hebben ons inmiddels al 9 jaar gered zonder hulp en echt, we redden ons wel.
In een huishouden waar het een puinhoop is overleef je ook wel. Dat weten we inmiddels maar al te goed.
Het gaat me er alleen maar om dat ik even de vinger op de pijnlijke plek heb kunnen leggen in dit blog.
Het is niet alleen dit soort bezuinigingen waar ik me ernstig zorgen om maak in dit land. Alle vormen van zorg worden kapot gemaakt.

Toen ze jaren geleden het rugzakje invoerden voor extra zorg en ondersteuning van kinderen die eigenlijk beter af waren geweest op het speciaal onderwijs, maar met die extra ondersteuning toch op het regulier onderwijs konden blijven, wist ik al dat het ook daar mis zou gaan.
Scholen begonnen van ouders te eisen dat hun kind een diagnose ADHD of autisme zou krijgen zodat er een rugzakje aangevraagd kon worden. Ook voor kinderen die helemaal geen ADHD of autisme hebben, maar gewoon wat drukker waren of wat minder assertief. Dus ouders trokken er plotseling op uit en begonnen massaal met diagnose shoppen. Ze moesten wel! Het was een rugzakje scoren of je kind kwam die school gewoon niet meer binnen.

Het speciaal onderwijs is nu aan de beurt. Vette bezuinigingen, onverantwoordelijke fusies van scholen, ontslag van leerkrachten. Nog even en het hele speciaal onderwijs kan opgedoekt worden want hé, met behulp van een rugzakje is dan toch wel bewezen dat die onzin allemaal niet nodig is... toch?
Nee mensen, het gaat dramatisch fout in dit land. En het gaat met relatief kleine stapjes, zodat we ons weer braaf aanpassen, erbij neerleggen en de volgende bezuiniging er door gedrukt kan worden.
Dan zijn we weer massaal een poosje heel boos, maar ook dat went wel weer. Dan hebben we ons er maar weer bij neer te leggen en hoppa, op naar de volgende bezuiniging.

Laat hen die dergelijke beslissingen nemen eens een jaartje in de schoenen gaan staan van de mensen die ze zo benadelen! Kijken of ze dan anders piepen.

Stiekem toch niet het einde van de wereld

Soms is twitter best handig. Dat hele verhaal dat morgen de wereld vergaat blijkt helemaal niet waar te zijn! En aangezien ik deze informatie via twitter kreeg, moet het dus wel waar zijn.

Morgen is er sprake van de 'Opname van de Gemeente' en dit is slechts een onderdeel van het 'einde der tijden'. Die ellende schijnt pas weer veel later te komen.
Ja mensen, leer nu eens om informatie te controleren! (sprak zij die zelf klakkeloos alles aannam wat er in kranten vermeld werd)

Morgen is de dag dat alle ware Christenen worden opgenomen in de hemel.
Een soort van hemelvaartdag dus voor alle schatjes die echt diep geloven in God en braaf zijn geweest.
Heb je afgelopen jaren dus niets van Sinterklaas gekregen... shake it dan maar. Als de goedheiligman je al niet weet te vinden... nah, U begrijpt het wel.

Na morgen gaat het dus lekker rustig worden op aarde. Alle Christenen verdwijnen van de aardbodem en alle mensen die net als ik poly-atheïst zijn (en dus in geen enkele god geloven) zullen de aarde erven voor zolang die nog bestaat.
Want na morgen krijgt volgens het Groot Sprookjesboek voor grote mensen, ook wel bekend onder de naam Bijbel, de antichrist vrij baan. Hij zal zich openbaren en op ons, overgebleven atheïsten en ander fout tuig, in gaan werken om ons voor zich te winnen.
Ik weet niet wat jullie doen, maar ik zet alvast een toepasselijk muziekje op.
Mijn favoriete band Kamelot heeft een schitterend nummer 'March of Mephisto'. Die lijkt me wel heel geschikt om de duivel op te wachten.
Overigens heb ik nergens in de bijbel terug kunnen vinden of de duivel zijn ouwe moer ook meeneemt, maar dat merken we vanzelf wel. Ruimte genoeg na morgen, nietwaar?

Reken dus maar dat ik morgen bij het boodschappen doen een mona toetje haal (wat zeg ik... misschien wel 2 ook) want als dit geen reden voor een feestje is, dan weet ik het ook niet meer.
Dit gaat het einde betekenen van de overbevolking en dus ook van de honger in de wereld.
Waarschijnlijk stort de huizenmarkt nog verder in want hé, met zoveel leegstand kun je moeilijk nog tonnen gaan vragen voor die luxe bungalow. Er zullen simpelweg niet voldoende mensen over zijn om die huizen allemaal te bevolken dus een prima tijd om eens uit te gaan kijken voor een leuke vakantie woning.

Mocht het nu onverhoopt toch niet doorgaan is het natuurlijk niet mijn schuld. Ik heb dat hele verhaal niet bedacht.
Feit blijft dat ik mijn mona toetje dan toch mooi binnen heb en desnoods vier ik dan gewoon dat ik nog lang niet jarig ben.

De wereld vergaat

"Zeg mam, heb je het gelezen? Komende zaterdag vergaat de wereld alweer!", vertelt dochterlief me op luchtige toon.
"Ja zoiets had ik ook vernomen lieverd."
"Nou, dan is het maar te hopen dat ze ermee wachten totdat die BBQ is afgelopen waar ik naartoe ga want om nu kapot te gaan op een lege maag lijkt me goed shit."
"Ja mop, het komt mij ook niet erg uit. Zaterdag is boodschappendag en papa en ik moeten nog naar een verjaardag. Ik heb het dus al druk zat."

Een paar uur later komt zoonlief er ook nog een keer mee.
"He mam, de wereld vergaat zaterdag."
"Ik weet het ja."
"Dan baal jij zeker stevig? Nu gaat je voorspelling dat je 103 jaar zal worden nét niet meer uitkomen."
"Zeg knul, wil jij die armageddon nog live meemaken? Want op deze manier ga jij dat ook niet redden natuurlijk."
"En als ik je nu vertel dat je er geen dag ouder uitziet dan 98?"
Dochterlief weer tussendoor tegen haar broer: "Ga je nu in de laatste dagen van ons leven nog zitten liegen ook?"
Ik: "Dank je wel voor je hulp schat. Wij vrouwen moeten elkaar steunen."
Dochterlief: "Het heeft wel iets vind ik. Je hebt de Big Bang meegemaakt en nu ga je het einde van de wereld ook nog meemaken. Toch niet slecht voor een fossiel."
Ik: "Overdrijven is ook een vak he?"
Zoonlief: "Ja dat is zwaar overdreven. Giet jij die boneless chicken die we mama noemen in een emmertje? Dan neem ik haar zo nog wel even mee uit wandelen."

Ach ja, het blijven je kinderen natuurlijk.
Ze tillen al net zo zwaar aan de voorspelling dat zaterdag de wereld vergaat als ik zelf.
Ik kan natuurlijk vrijdag stoppen met roken. Niet dat zaterdag de wereld dan alsnog vergaat. Het voelt dan alleen maar zo.

Waarom heet dat zo?

Misschien ben ik wat vreemd dat ik daadwerkelijk nadenk over zinloze dingen, maar ik kan nu eenmaal mijn gedachten niet stil zetten.
Mijn dochter had het over haar bikini.
Raar woord... bikini.
Waarom heet dat zo?
Waarom noemen ze een zwembroekje met een topje een bikini? De zwembroek van een man heet toch ook geen monokini of van mijn part simpelweg kini?

En nu ik het toch over de zwembroek heb... waarom een zwembroek? Ja je kan er in gaan zwemmen, maar volgens mij draagt men de zwembroek toch meer om mee in de zon te liggen dan om in te zwemmen. Je gaat immers geen hele dag onafgebroken zwemmen, maar je trekt hem niet uit zodra je het water uit komt, dus zou zonbroek beter zijn.

Ja okay, zowel de bikini als de zwembroek vallen allemaal onder de naam badkleding.
Wat op zich ook weer vreemd is want ik weet niet wat u in bad draagt, maar ik ga naakt in bad hoor!
En dan heb je het badpak natuurlijk ook nog. Hoera! Een heel pak aan in bad.
En ja ik ben me er van bewust dat een zwembad ook een bad is. En daar worden we wel geacht om met (zwem)badkleding in te gaan. Maar geloof me, niemand zal je op het strand tegenhouden als je de zee in wil duiken met (zwem)badkleding aan.
"Ho ho, waar is uw zeekleding? Zo kunt u het water niet in natuurlijk."

En dan heb je nog mensen die in een meer gaan zwemmen. Meerkleding krijg je dan.
Tenzij je daar hetzelfde mag dragen als in zee, dan kunnen we het beter zeemeerkleding noemen, maar dat wekt associaties op met zeemeerminkleding wat dan weer alleen gebruikt mag worden door mannen die traditioneel minder kleding dragen bij het zwemmen dan vrouwen. Dus zeemeerkleding min het topje maakt dan zeemeerminkleding.
Maar mannen willen geen zeemeerminkleding dragen omdat dit te vrouwelijk klinkt dus moet het weer veranderd worden in zeemeermankleding, anders verkoopt het niet en... nou ja... begrijpt u mijn verwarring?

Autimatisch

Ik hoor en lees het steeds vaker. Het woord 'autist' als scheldwoord.
Vooral op twitter zie ik het met enige regelmaat voorbij komen.
Ik probeer me voor te stellen wat mensen bedoelen als ze iemand uitschelden door hem/haar autist te noemen. Moet je een botte hork zijn om je daarvoor te kwalificeren? Daar voldoe ik zelf prima aan en zeker 40% van mijn volgers ook. Het valt nu eenmaal niet mee om jezelf duidelijk te maken in 140 karakters. En ik weet uit ervaring dat je door heel direct te zijn, soms over kan komen als een botte hork.
Moet je een slecht inlevingsvermogen hebben? Taal heel letterlijk nemen? Want tja, dat zijn toch de algemeen aangenomen vooroordelen die mensen hebben bij wat autisme inhoud?
Nou ja... naast de alom bekende 'Rainman' types en voortdurend met het lichaam wiegen natuurlijk, maar dat kun je dus niet zien op twitter.
Ik volg nogal wat mensen en zodoende ontgaat me nogal eens iets waardoor je over kan komen als iemand met een slecht inlevingsvermogen.
Tekst letterlijk nemen zorgt juist voor hilarische gesprekken op twitter en ik zie het dan ook heel veel mensen expres doen.
Mede daarom begrijp ik niet hoe je iemand op twitter dan uit kunt maken voor autist want als je alleen maar af kunt gaan op platte tekst, zijn we op twitter allemaal een beetje autistisch. Pseudo autisten als het ware. Wel sterke kenmerken vertonen maar niet de daadwerkelijke stoornis hebben.

Juist omdat je niet af kunt gaan op non verbale communicatie op twitter en je het dus moet hebben van platte tekst, is twitter misschien wel bij uitstek zeer geschikt voor mensen met bijvoorbeeld Asperger of een andere vorm van hoog functionerend autisme.
Ik weet dat ik meerdere mensen volg op twitter met een vorm van autisme, maar als ze dit niet verteld hadden zou ik het niet geweten hebben. Op twitter is het onderscheid namelijk niet echt te maken en dat vind ik eigenlijk wel leuk.
Ik hou wel van de directe manier van communiceren op twitter. Ook hou ik van het goochelen met taal en woorden waar vaak mensen met Asperger bij uitstek heel erg sterk in zijn.

Dit alles bij elkaar genomen kom ik tot de conclusie dat als iemand mij op twitter uit zou maken voor autist, ik dit als een compliment zou opnemen.
Ik moet dan immers wel heel duidelijk zijn geweest in mijn tweets.

Uitslag MRI

Vanmiddag kreeg ik telefonisch de uitslag van de MRI van de reumatoloog. Altijd fijn hoe zo'n arts weet te zwaaien met, voor een leek, nietszeggende medische termen.
"We hebben een discopathie gevonden in de L4 - L5 en in de L5 - S1. Dit veroorzaakt in uw geval irritatie en soms beknelling van de zenuwen wat rugpijn met uitstralende pijn naar het been kan veroorzaken."
Ik schrijf als een razende mee want ik heb al een vermoeden dat die discopathie vast niets te maken heeft met mijn muzikale gevoel al klinkt het wel zo.
Die discopathie blijkt dus gewoon versleten tussenwervelschijven te zijn.
"We hebben geen ontstekingen of een hernia geconstateerd dus de behandeling blijft hetzelfde. Pijnstilling en oefeningen bij de fysiotherapeut waar u bij loopt om het spiercorset te versterken. De tussenwervelschijven functioneren immers ook als schokdempers en dit moet bij u gecompenseerd worden door het spiercorset."

Ik voelde de moed in m'n schoenen zakken. Die oefeningen voor het versterken van het spiercorset zijn me maar al te bekend. Die heb ik 14 jaar geleden tot in het absurde aan moeten leren in het Spine & Joint Centre in Rotterdam waar ik revalideerde voor mijn chronische bekkeninstabiliteit.
Dat spiercorset is gruwelijk sterk. Dat heeft mijn gespecialiseerde rug en bekken fysiotherapeut juist twee weken geleden nog vast gesteld.
Sterker nog... ik ben simpelweg niet meer in staat om de spieren in mijn rug, buik en bekkenbodem los te laten waardoor ik volkomen verkrampt ben en daardoor de rest van mijn lichaam ook helemaal verkramp met hevige spierpijn tot gevolg.
Maar het is kiezen of delen.

Medisch gezien is het onmogelijk dat ik kan staan en/of lopen aangezien mijn bekken tijdens de bevalling van mijn dochter aan stukken is gebroken en het kraakbeen bij het schaambeen is doorgescheurd. De zogenaamde symfysiolyse zoals dat zo deftig heet in medische termen.
Door osteoporose (op z'n Jan boerenfluitjes botontkalking) groeien botbreuken bij grote botten bij mij niet aan elkaar. Daarom heb ik ook nog steeds een plaat in mijn onderbeen. Jammer genoeg was er alleen niet genoeg botmassa om de breuken in mijn bekken vast te zetten met schroeven en platen en ik zou dus permanent in een rolstoel blijven zitten.
Ik was echter nogal koppig en heb, met behulp van een bekkenband en dus die revalidatie in het Spine & Joint Centre, mezelf weer aan het lopen gekregen, al is dit vrij beperkt. De laatste jaren is die beperking alleen maar groter geworden want tja... ik overbelast de hele handel natuurlijk als een randdebiel.

Mijn visie 14 jaar geleden was echter dat mijn kids (toen nog 2 jaar en een baby) me lichamelijk op dat moment het hardste nodig hadden. Als ze groter waren was dit veel minder van belang dus sloot ik als het ware een contract af met mijn lichaam.
Nu meewerken en over 10 jaar zie ik wel weer.
Die 10 jaar zijn gekomen en gegaan en ik merk met de maand duidelijker wat een roofbouw ik heb gepleegd op mijn eigen lichaam.
Ik wil dus eigenlijk een contract verlenging maar daar is mijn lichaam het niet mee eens. Die vindt blijkbaar dat het genoeg misbruikt is en geeft er de brui aan.

Teleurgesteld en behoorlijk gefrustreerd ging ik vanavond maar mijn fysiotherapeut om het hele verhaal te doen. Het rapport van de MRI krijg ik toegestuurd en ook mijn fysiotherapeut krijgt deze.
Om kort te gaan, zij kan nu ook niets meer voor me doen. De oefeningen die ik opgekregen heb om te leren ontspannen blijken averechts te werken en de oefeningen om mijn spiercorset te versterken heb ik juist te goed onder de knie.
Ik zit vast in een spiraal omlaag.
Vreselijke spierpijn door het onvermogen om te ontspannen, daardoor volkomen uitgeput raken maar niet kunnen slapen door de pijn, waardoor je nog meer gespannen raakt enz.

Ze gaat nog wel de reumatoloog bellen want hij was in de veronderstelling geweest dat de peut me kon helpen met braces voor mijn handen. Het zou immers wel prettig zijn als ik mijn handen weer een beetje kan gebruiken zonder dat ik, zoals nu, minimaal eens per maand 1 of meerdere vingers ontwricht puur en alleen door iets op te pakken of mijn hand te stoten.
Dat is echter niet het terrein van de peut en om terecht te kunnen waar ze me daar wel mee kunnen helpen is weer een verwijzing nodig van de reumatoloog die nu in zijn telefoongesprek liet doorschemeren toch ook niks meer voor me te kunnen doen.

Ik loop voor de zoveelste keer weer helemaal vast in het medische zorg wereldje.
Er moet nog steeds een afspraak worden gemaakt met de clinisch geneticus, ook weer door de reumatoloog die zelf doordraait omdat hij het veel te druk heeft en spontaan niet meer weet dat dit besproken was en blijkbaar ook vergeten is dit in mijn dossier te zetten.
Ook dat zal de fysiotherapeut dus nog doorgeven aan de reumatoloog.
Er zijn nog teveel open vragen waar geen antwoorden op zijn gekomen.

Ik voel me nu even zo godverdommes alleen.
Manlief verdween bij thuiskomst gewoon naar boven om zijn mail te checken en liet mij, zonder een woord te wisselen, het eten koken. Wat valt er immers te bespreken? Hij was bij het gesprek met de peut en er is niks veranderd aan mijn lichamelijke problemen. Het komt simpelweg niet in hem op dat ik het emotioneel even niet meer trek en de kids snappen dat al evenmin.

Ik ben zo moe, zo verschrikkelijk ondraaglijk moe! Slapen doe ik amper. Ik lig in bed te draaien en te woelen, lig uuuuuuuuren wakker om tegen de ochtend in een rusteloze slaap te vallen waar ik iedere 10 minuten tot een kwartier weer even uit wakker word. Als de wekker gaat moet ik eerst de nodige rek en strek oefeningen doen om in staat te zijn om naar de wc te gaan maar ben al uitgeput voordat ik daar aankom. En dan moet de dag nog beginnen!

En nee, ik wil niet dood. Over mijn lijk (haha), maar soms denk ik... wat zou het toch verdomt lekker zijn om te gaan slapen en gewoon niet meer wakker te worden.
Geen pijn meer, geen vermoeidheid meer. Niet meer ten koste van alles altijd blijven lachen uit angst dat als je stopt met lachen, je niet meer op kunt houden met gillen en huilen.
En nee, ik ben NIET depressief of suïcidaal. Zo lijkt het misschien door wat ik zojuist schreef, ik ben wel degelijk gelukkig met mijn gezinnetje en geniet zo van de kleine dingen iedere dag. Ik ben alleen zo moe. Moe van het vechten tegen de bierkaai. Moe van de pijn. Moe van het gebrek aan slaap en hondsmoe van hoe de zorg hier in het land volledig kapot lijkt te zijn gemaakt.

[zeikmode off]

Proeflezen

Al dagen ben ik niet meer zo heel erg intensief aanwezig op twitter. Niet alleen het schitterende weer is hier de oorzaak van, al geniet ik er met volle teugen van.
Ik ben aan het proeflezen.

Al bijna een jaar volg ik via twitter @RachelvanderLee en @janbassie60 al was er een twitterstilte van een half jaar toen Rachel in december de Mexicaanse griep opliep wat haar bijna fataal werd.
Ik was dan ook heel erg blij haar weer te lezen begin deze maand.
Wat ik niet wist, was dat zowel Rachel als Jan samen boeken schrijven. Dat kwam ik op 4 mei te weten via een gezellig twitter gesprek met het stel.
Nu ben ik wel een lezer maar ben daar nogal kieskeurig in. Ik heb een boekenkast vol met Stephen King boeken maar relatief weinig van andere schrijvers.
Als een boek me niet binnen, pak 'em beet 20 pagina's, mee weet te sleuren in de karakters en het verhaal, dan geef ik het op.
Ik mag dan in het echte leven alles behalve een opgever zijn, maar lezen doe ik voor mijn plezier en als ik daar niet al heel snel een instant kick van krijg, laat dan maar.

Op 4 mei krijg ik midden in mijn twitter gesprek met Rachel en Jan een DM van Jan.
"zou je eens willen proeflezen?" vraagt hij me daar.
Proeflezen? Wat moet ik me daar nu weer bij voorstellen?
Ondertussen heb ik al op hun website zitten gluren en heeft Rachel me verteld dat ze dikke vette romans schrijven. Leuke, spannende romans zelfs!
Spannend? Hmmm, mijn interesse is gewekt.
Vervolgens blijkt het proeflezen niks ingewikkelds te zijn. Ze sturen me, als ik dat wil, een manuscript via mail. Een ruwe versie van een boek met nog alle typefouten erin.
Ik begin gretig te worden en stuur als een razende mijn e-mail adres door. Kom maar op met dat verhaal. Ik had net de week ervoor mijn laatst gekochte Stephen King boek uit.

Een paar minuten later komt er een mail binnen. Jawel, het boek is binnen en ik kan gaan proeflezen.
Ik krijg nog een waarschuwing mee dat een andere proeflezer het verhaal maar traag op gang vond komen en dat ik dus niet te snel op moet geven.
Dat bepaal ik zelf wel, denk ik nog bij mezelf en meld heel sociaal terug dat hij daar niet bang voor hoeft te zijn. Ik ben veel, maar geen opgever.
Ik zie het mezelf typen en versturen en denk bij mezelf, waar ben je in vredesnaam mee bezig muts? Sociaal verantwoord reageren is nu niet bepaald mijn specialiteit dus waarom begin ik daar nu ineens mee?
Nou ja, mocht het echt zwaar tegenvallen dan weet ik dat vast wel op een subtiele manier te brengen. Wel eerlijk maar op subtiele wijze duidelijk maken dat het gewoon mijn smaak niet is. Niet het soort verhaal wat ik graag lees.
En hé, het zijn Rachel en Jan, die kunnen dat wel aan. Ze kennen me al langer dan vandaag. Ze hebben me immers op twitter ook nooit diep geschokt ontvolgt dus dan kunnen ze wel tegen een stootje.

Ik begin met lezen en al snel worden de pagina's niet gelezen maar verslonden.
Verdomme, dat leest echt lekker weg! Pas op Stephen King, je hebt concurrentie man!
Gistermiddag duik ik weer met mijn hoofd in de laptop en ga verder met lezen.
Het leven in huis gaat gewoon door. Dochterlief kletst vrolijk verder tegen de muur want hé... mama is aan het lezen en reageert af en toe eens met een veelzeggend "uhu" en als ik nog wat te drinken inschenk zelfs weleens een "zo zo" maar mijn ogen blijven afdwalen naar dat beeldscherm.
Plotseling voel ik een hand op mijn schouder en als ik me omdraai staat dochterlief achter me. "Gaan we vandaag nog eten of zal ik bij de buren gaan bedelen?"
Verschrikt kijk ik op de klok. Verdomme, 20:03 uur!
Ik heb maar snel een pan spaghetti gemaakt zodat het voederen der pubers een aanvang kon nemen om half 9.

Geweldig verhaal Jan en Rachel! Goed voor de lijn ook.
Even heb ik overwogen om het uit te printen en mee naar bed te nemen, maar ik heb besloten om dat toch maar niet te doen. Dan komt er van slapen gegarandeerd helemaal niets meer terecht tot ik alles uit heb.
Dus voor mijn eigen bestwil lees ik alleen overdag. En morgen is de mei vakantie weer voorbij en heb ik alle tijd om te lezen.
Vandaag dus nog maar wat aandacht aan mijn gezin besteden. Na mijn blunder van gisteren hebben ze dat wel verdient.

Vanavond weer een uitgebreide maaltijd hoor jongens. Met soep vooraf, een hoofdmaaltijd en een toetje. Mama zal zich vandaag beheersen.

4 mei

Mijn oma was jarig op 4 mei. Inmiddels is ze al jaren dood en mijn kinderen kunnen hun overgrootmoeder maar vaag herinneren. Oude oma noemden ze haar. En oud was ze! Ze is uiteindelijk op 94 jarige leeftijd overleden.
Opa is maar 63 jaar geworden en het enige wat ik me kan herinneren van mijn opa is dat hij zo lief zacht praatte. Ik was nog klein toen hij kwam te overlijden en ken hem voornamelijk van de verhalen van mijn moeder.

Ik ben het 4e kind uit een gezin van 5 kinderen en we hadden het vroeger niet breed, maar ieder jaar gingen we op 4 mei, met de trein naar de verjaardag van oma.
Van Vlissingen naar Bilthoven was geen korte reis en we begonnen zodra we station Middelburg voorbij waren al te zingen 'We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal.'
Tegen de tijd dat we bij Bergen op Zoom het station binnen rolden waren we het zingen wel beu geworden en werden er boekjes uit de tas gehaald. Ach, we vermaakten ons eigenlijk best tijdens die reizen.

Eenmaal aangekomen bij oma kregen we allemaal wat te drinken en taart. Ik dook mee de keuken in want oma's keuken had wel iets weg van een poppenhuis.
De pannetjes waren zo klein dat het onmogelijk leek dat oma ooit een warme maaltijd binnen kon krijgen. Tja, bij ons thuis waren de pannen natuurlijk enorm want in een gezin van 7 personen en vrijwel altijd visite die mee bleven eten, kon je het niet af met zulke poppen pannetjes.

En ieder jaar opnieuw stelden we oma de vraag als de taart binnen was. "Oma, vertel nog eens van de oorlog." En dan kwamen de verhalen.
Verhalen over het Joodse gezin van een paar huizen verder op, die allemaal het huis uit werden gesleept en nooit meer terugkeerden.
Hoe opa mee moest naar Duitsland om te werken en hoe hij na ruim een jaar wist te vluchten en lopend terug naar huis kwam. Daar had hij 4 dagen over gedaan.
Hoe mijn moeder zich angstig aan oma's been klemde toen die vieze man met een baard en geen schoenen meer aan en met bloederige voeten de tuin in kwam lopen en oma die griezel huilend om de nek viel, en hoe diezelfde vieze man na een bad en scheerpartij gewoon opa bleek te zijn.

We kenden die verhalen van voor tot achter maar hingen ieder jaar opnieuw aan de lippen van oma. Tantes en mijn moeder vulden de verhalen aan zodat je de oorlog vanuit verschillende invalshoeken te horen kreeg. Want oma was natuurlijk een volwassen vrouw tijdens de oorlog, met een groot gezin. Mijn moeder en tantes hadden de oorlog wel meegemaakt, maar deze meegemaakt als kinderen, wat hele andere angsten met zich meebrengt.

Tot slot kregen we altijd te horen hoe opa op 3 mei 1945 aan oma vertelde dat ze dan wel jarig zou zijn de dag erop, maar dat hij haar niets kon geven. Ondanks verwoede pogingen om via ruilhandel een cadeau voor haar te pakken te krijgen, was het niet gelukt. Niemand had meer iets dus er viel eigenlijk niet echt meer iets te ruilen. "Wat ik voor mijn verjaardag wil hebben kan niemand me geven." reageerde oma op verdrietige opa. "Als het nu maar eens vrede kon worden."
Het werd 4 mei en oma hoorde zoveel lawaai buiten. Joelende, gillende en zingende mensen. Verbaasd stapte ze naar buiten om te kijken wat er toch aan de hand was.
Broodmagere mensen dansten zingend over straat.
De eerste de beste persoon die bij oma in de buurt komt, pakt ze bij de arm.
"Wat is er aan de hand?" vraagt oma. "WE ZIJN BEVRIJD!" roept de vrouw, dronken van geluk. Oma zakt in elkaar. Ze valt flauw omdat haar vurigste verjaardagswens is uitgekomen. Op 4 mei 1945, op oma's verjaardag is Nederland vrij.

De terugreis was altijd heel bijzonder op 4 mei want om 19:59 uur stond de trein stil en werd er via de luidspreker in de trein opgeroepen om toch vooral 2 minuten stil te zijn om 20:00 uur. En iedereen hield zich daar keurig aan.
Zomaar ergens in niemandsland leek het wel dat we stil stonden. Geen station te bekennen, ergens midden op het spoor tussen de weilanden stond de trein stil tot 20:02 uur. Er werd dan vriendelijk bedankt voor de stilte door die onzichtbare man aan de andere kant van de luidspreker en de trein zette zijn reis voort.

Oma leeft niet meer, maar ieder jaar op 4 mei vertel ik oma's oorlogsverhalen aan mijn kinderen.
Om 20:00 uur zijn we 2 minuten stil en denk ik aan oma.
We zijn nog steeds vrij oma! Gefeliciteerd met uw verjaardag.

En de groeten aan je 72 maagden Osama

Osama Bin Laden is dood, aldus Obama in een plotseling ingelaste toespraak vanmorgen vroeg. Al snel gonst het van de geruchten en de rond verspreide foto waarop Bin Laden overduidelijk dood is, blijkt ook al nep te zijn.

Is hij nu wel of niet dood? Feit is dat er vreemde dingen gaande zijn.
Waarom zou men in vredesnaam het lijk van Bin Laden binnen 24 uur in zee gooien als je daarmee gelijk al het bewijs van zijn dood een zeemansgraf geeft?
Zou dan toch Donald Trump hier achter zitten?

Wie heeft immers niet de beelden gezien van Obama tijdens de correspondent's dinner?

http://nos.nl/video/237067-volledige-speech-van-obama-op-correspondents-dinner.html
(Mijn excuses maar ik krijg de link er niet fatsoenlijk in dus desnoods maar even knippen en plakken mocht u de video willen bekijken)

Ik heb er zelf smakelijk om gelachen kan ik u wel vertellen.
Misschien kon Donald de humor er wat minder van inzien en heeft hij nu op zijn eigen manier wraak genomen.
Met genoeg geld kun je veel bereiken. Een paar mensen omkopen en dan zorgen dat Obama het nieuws krijgt dat Bin Laden dood is moet een eitje zijn.
Die geeft dit geweldige bericht natuurlijk maar al te graag door en Donald lacht in zijn vuistje als uit komt dat het allemaal niet waar is.
Dan heeft Obama zichzelf toch mooi te kakken gezet, ongeacht waar hij geboren is!
Wie weet kan Donald zich dan bij de volgende verkiezingen Donald Triumph noemen.

Ik zeg niet dat het zo is natuurlijk, maar je weet het maar nooit.
Eerst zien, dan geloven.