Vanmorgen heb ik mijn MRI gekregen.
Het zou om 9:30 uur beginnen maar ik moest er om 9:15 uur al zijn. Geen idee waarom je een kwartier van tevoren al aanwezig moet zijn, maar het werd tijdens het maken van de afspraak extra benadrukt om toch vooral uiterlijk om 9:15 uur me te melden bij de balie van de röntgen afdeling.
Ik heb een hekel aan te laat komen met als gevolg dat ik vrijwel altijd veel te vroeg ben. Zo ook nu weer. Om 9:05 uur meldde ik me keurig bij de balie en ik mocht plaats nemen in de wachtkamer.
Op het moment dat ik een of ander magazine te pakken heb om te tijd mee te doden word ik al opgeroepen. Niks wachten dus, ik kon zo door naar binnen.
In het achterlijk krappe kleedhokje (je kan er echt je kont niet keren) krijg ik te horen dat ik alles van metaal af moet doen.
Nu was ik zelf al zo wijs geweest en had me thuis al ontdaan van al mijn hardware en bling.
Een hele rij vragen volgde. Of ik een hartoperatie had ondergaan, (nee joh) operaties aan mijn hoofd had gehad, (nee ik ben zo knap van mezelf) een pacemaker of insulinepompje had, (ook al niet) en nog wat dingen die ik al ben vergeten omdat ook die niet van toepassing waren.
De metalen plaat met schroeven die in mijn onderbeen zit was geen probleem want titanium is niet magnetisch.
Dat was mooi anders plakt dat poot zo slordig tegen dat apparaat aan.
"Er wordt straks een MRI gemaakt van uw onderrug en het onderzoek zal zo'n 30 tot 40 minuten in beslag nemen. U mag uw sokken, onderbroek en t-shirt aanhouden, maar die BH moet uit."
"Komt in orde, ik gooi die borsten wel over m'n schouders heen." meld ik vrolijk.
"Hier op de deur hangt een lijstje met muziek waar u uit kunt kiezen. Dat kunt u luisteren tijdens het onderzoek. Het maakt nogal lawaai dus ik zou het zeker adviseren. Ik kom u zo halen."
Ik begin te strippen en bekijk ondertussen de lijst. Frans Bauwer (EEEEEKKKS), Guus Meeuwis (BRAAK), K3 (Oh Your Fucking God) en meer van dergelijk misselijkmakend gejank wat door moet gaan voor muziek.
Dan zie ik Dire Straits staan en de deur gaat open.
"Doe mij maar een portie Dire Straits!" zeg ik gretig.
"Ooh, die doet het niet meer. Daarom staat er een vraagteken achter, ziet u wel?"
Shit, dat had ik dus niet gezien. Gelukkig staat er ook nog 'top 10 hits uit de jaren 70 en 80' bij dus kies ik die maar.
Ik mag op die bank/tafel (hoe noem je zo'n ding) gaan liggen. Voeten richting de tunnel. Kussen onder mijn benen, kussen onder mijn hoofd en ach, het ligt niet eens oncomfortabel. Ik krijg een koptelefoon op en een rubberen balletje in mijn hand. In geval van nood (lees, als ik zwaar in paniek raak) dan mag ik in dat balletje knijpen en komt er iemand naar me toe.
Ik weet op voorhand al dat ik dat balletje niet nodig ga hebben, tenzij ik een plotseling opkomende aanval van de slingerschijt krijg natuurlijk.
Ik blijf alleen achter in de MRI kamer, krijg door de koptelefoon te horen dat ik nu het apparaat in geschoven ga worden en zo stil mogelijk moet blijven liggen.
Geen muziek. Wel een harde piep die seconden lang aanhoud en vervolgens weer stilte.
Ik schuif het apparaat in en de pleuris herrie breekt los... nog steeds geen muziek.
Met gesloten ogen probeer ik het lawaai te negeren en na een minuut op 10 krijg ik via de koptelefoon te horen: "Sorry, we waren de muziek vergeten maar we zetten het alsnog aan."
Niet dat het veel nut heeft. Alleen via mijn rechteroor komt er vaag in de verte, dwars door de herrie heen, iets wat ik met wat concentratie herken als Duran Duran.
Ik onderdruk mijn eigen Reflex om met mijn voet op de maat mee te wiebelen en blijf braaf stil liggen.
Diverse keren valt de herrie stil en krijg ik te horen dat ik zo weer verplaatst ga worden en het onderzoek daarna verder gaat.
Na zo goed als 3 kwartier is het klaar en mag ik weer aankleden en naar huis.
Half doof van het lawaai, dat dan weer wel.
Alsof je een avond naar de disco bent geweest, maar dan zonder de fun.
vrijdag 29 april 2011
woensdag 27 april 2011
Trouwringentax
Ineens weet ik het... Later, als ik groot ben wil ik minister worden. Wat zeg ik? Ik richt zelf een partij op, de Partij voor nog meer Vrijheid. Wel eentje waar ik het enige lid van ben, want andere leden toelaten is lastig. Die hebben misschien een eigen mening en daar hou ik niet zo van.
Het is juist mijn taak om uit naam van de vrijheid van meningsuiting zoveel mogelijk mensen mijn mening op te dringen.
Ik luister dan goed waar de mensen in dit klaagland flink over zeuren en maak daar dan een stevig punt van. Iets waar al die mensen van zeggen: "Ja maar dat IS ook irritant, dat moet nu maar eens klaar zijn." en dan krijg ik heel veel stemmen en mag misschien wel meespelen in de 2e kamer als gedoog partij! Ik doe veel populaire uitspraken zodat iedere Jan Boerenlul het nog begrijpt en brul veel kwetsende dingen want dat maakt me nog populairder.
Mijn beloften hoef ik niet echt na te komen want zo gaat dat nu eenmaal in de politiek. Het is geven en nemen en niemand die je dat achteraf kwalijk neemt want zolang je hard blijft brullen dat je staat voor je woord, geloven mensen dat je alsnog je beloften na gaat komen als je echt aan de macht komt. Dus krijg je steeds meer stemmen.
Ik ga een trouwringentax invoeren want die trouwring staat voor onderdrukking.
Als je thuis een trouwring wil dragen omdat je man of vrouw dat van je eist, prima. Maar laat ik het niet meer in het openbaar zien! Doe je dat wel, dan ga ik een stevige belasting heffen op het dragen van die trouwring. Het moet maar eens klaar zijn met die flauwekul.
Met die ring verplicht je je partner waarmee je getrouwd bent om aan de hele wereld te laten zien dat je al bezet bent en dus 'eigendom' bent van iemand. Dat is onderdrukking mensen!
Dat hele huwelijk is een achterlijk instituut. Met het huwelijk leg je iemand aan banden en dat gaat ten koste van je vrijheid.
Dus eigenlijk zijn al die mensen die nog steeds trouwen een achterlijk volkje.
Ik zal er alles aan doen wat in mijn vermogen ligt om de verhuwelijking van dit land tegen te gaan.
Nee dat is geen haatzaaien, dat is vrijheid van meningsuiting en dit is dus mijn mening.
Dit is natuurlijk een grapje, dat begrijpen jullie lezers ook wel. Zulke dingen gebeuren in het echt natuurlijk niet... Toch?
Het is juist mijn taak om uit naam van de vrijheid van meningsuiting zoveel mogelijk mensen mijn mening op te dringen.
Ik luister dan goed waar de mensen in dit klaagland flink over zeuren en maak daar dan een stevig punt van. Iets waar al die mensen van zeggen: "Ja maar dat IS ook irritant, dat moet nu maar eens klaar zijn." en dan krijg ik heel veel stemmen en mag misschien wel meespelen in de 2e kamer als gedoog partij! Ik doe veel populaire uitspraken zodat iedere Jan Boerenlul het nog begrijpt en brul veel kwetsende dingen want dat maakt me nog populairder.
Mijn beloften hoef ik niet echt na te komen want zo gaat dat nu eenmaal in de politiek. Het is geven en nemen en niemand die je dat achteraf kwalijk neemt want zolang je hard blijft brullen dat je staat voor je woord, geloven mensen dat je alsnog je beloften na gaat komen als je echt aan de macht komt. Dus krijg je steeds meer stemmen.
Ik ga een trouwringentax invoeren want die trouwring staat voor onderdrukking.
Als je thuis een trouwring wil dragen omdat je man of vrouw dat van je eist, prima. Maar laat ik het niet meer in het openbaar zien! Doe je dat wel, dan ga ik een stevige belasting heffen op het dragen van die trouwring. Het moet maar eens klaar zijn met die flauwekul.
Met die ring verplicht je je partner waarmee je getrouwd bent om aan de hele wereld te laten zien dat je al bezet bent en dus 'eigendom' bent van iemand. Dat is onderdrukking mensen!
Dat hele huwelijk is een achterlijk instituut. Met het huwelijk leg je iemand aan banden en dat gaat ten koste van je vrijheid.
Dus eigenlijk zijn al die mensen die nog steeds trouwen een achterlijk volkje.
Ik zal er alles aan doen wat in mijn vermogen ligt om de verhuwelijking van dit land tegen te gaan.
Nee dat is geen haatzaaien, dat is vrijheid van meningsuiting en dit is dus mijn mening.
Dit is natuurlijk een grapje, dat begrijpen jullie lezers ook wel. Zulke dingen gebeuren in het echt natuurlijk niet... Toch?
zondag 24 april 2011
Vakantieman... gezellig he?
Woedend rent het buurjongetje van 7 jaar op buurmamma af. "Stomme HOER!", schreeuwt hij haar toe en ik hoor het overduidelijke kletsen van een hand op blote huid.
"Waarom ben je nu zo boos?", vraagt buurmamma verbaasd in plaats van zelf kwaad te worden. "HOU JE BEK!", schreeuwt het ettertje er nog eens energiek achteraan en vervolgens tegen zijn kleine broertje van 5 jaar: "En met jou speel ik ook NOOIT meer!"
Kleine broer klinkt niet echt diep onder de indruk. "Moet je zelf weten." komt er zwakjes uit en vervolgens slaat en schopt grote broer er stevig op in bij kleine broer. Die begint natuurlijk te huilen en buurpappa komt er bij.
"Dat mag dus niet!" hoor ik buurpappa streng zeggen, maar grote broer slaat en schopt driftig door op kleine broer, die steeds harder begint te huilen.
En dan ben ik het beu en hijs mezelf omhoog aan de schutting en gluur de tuin in van de buren. Daar staat buurpappa met zijn handen in zijn zij, boos naar buurjongen te kijken en zegt nog eens streng: "Is het nu klaar? STOP daarmee!" maar steekt verder geen poot uit.
Buurmamma verschiet van kleur als ze mijn hoofd boven de schutting uit ziet komen.
"Zegguh... het is Pasen hoor! Ga je lief zijn of moet ik de politie bellen?" roep ik richting buurjongen, die verschrikt zijn broertje los laat.
Terwijl buurmamma en buurpappa me met open mond aankijken en geen woord zeggen, rent buurjongen naar een hoek van de tuin en laat zich krijsend op de grond vallen. Daar rolt hij doelloos rond terwijl hij hysterisch begint te huilen.
Ik laat me weer zakken en ga terug naar binnen om, zoals een ware twitterjunk betaamt, verslag uit te brengen in wat tweets.
Het hysterische huilen gaat door en ik hoor buurpappa nog wat wanhopig brabbelen over stil zijn. Gelukkig komt buurmamma al snel naar buiten met een ijsje om het verhitte driftkopje te koelen.
"Kijk eens... een ijsje. Nu wel stil zijn dan he?" zegt buurmamma liefdevol.
Het huilen is gelijk voorbij dus het zal wel meegevallen zijn met dat intense verdriet.
Dus zo moet je opvoeden tegenwoordig! Heb ik het toch al die jaren helemaal fout gedaan bij mijn eigen kinderen. De stakkers... die kregen nooit een ijsje als ze in hysterisch gekrijs uitbarstten wanneer ze hun zin niet kregen.
Bij mij konden ze in de gang gaan staan en daar afkoelen en mochten pas weer naar binnen als ze sorry hadden gezegd.
En gevoelloze bitch als ik ben maakte het bij mij echt niet uit of het pasen was of een doorsnee dag.
Maar de rust is wedergekeerd bij de buren. De vraag is alleen voor hoe lang.
Vakantieman... gezellig he?
"Waarom ben je nu zo boos?", vraagt buurmamma verbaasd in plaats van zelf kwaad te worden. "HOU JE BEK!", schreeuwt het ettertje er nog eens energiek achteraan en vervolgens tegen zijn kleine broertje van 5 jaar: "En met jou speel ik ook NOOIT meer!"
Kleine broer klinkt niet echt diep onder de indruk. "Moet je zelf weten." komt er zwakjes uit en vervolgens slaat en schopt grote broer er stevig op in bij kleine broer. Die begint natuurlijk te huilen en buurpappa komt er bij.
"Dat mag dus niet!" hoor ik buurpappa streng zeggen, maar grote broer slaat en schopt driftig door op kleine broer, die steeds harder begint te huilen.
En dan ben ik het beu en hijs mezelf omhoog aan de schutting en gluur de tuin in van de buren. Daar staat buurpappa met zijn handen in zijn zij, boos naar buurjongen te kijken en zegt nog eens streng: "Is het nu klaar? STOP daarmee!" maar steekt verder geen poot uit.
Buurmamma verschiet van kleur als ze mijn hoofd boven de schutting uit ziet komen.
"Zegguh... het is Pasen hoor! Ga je lief zijn of moet ik de politie bellen?" roep ik richting buurjongen, die verschrikt zijn broertje los laat.
Terwijl buurmamma en buurpappa me met open mond aankijken en geen woord zeggen, rent buurjongen naar een hoek van de tuin en laat zich krijsend op de grond vallen. Daar rolt hij doelloos rond terwijl hij hysterisch begint te huilen.
Ik laat me weer zakken en ga terug naar binnen om, zoals een ware twitterjunk betaamt, verslag uit te brengen in wat tweets.
Het hysterische huilen gaat door en ik hoor buurpappa nog wat wanhopig brabbelen over stil zijn. Gelukkig komt buurmamma al snel naar buiten met een ijsje om het verhitte driftkopje te koelen.
"Kijk eens... een ijsje. Nu wel stil zijn dan he?" zegt buurmamma liefdevol.
Het huilen is gelijk voorbij dus het zal wel meegevallen zijn met dat intense verdriet.
Dus zo moet je opvoeden tegenwoordig! Heb ik het toch al die jaren helemaal fout gedaan bij mijn eigen kinderen. De stakkers... die kregen nooit een ijsje als ze in hysterisch gekrijs uitbarstten wanneer ze hun zin niet kregen.
Bij mij konden ze in de gang gaan staan en daar afkoelen en mochten pas weer naar binnen als ze sorry hadden gezegd.
En gevoelloze bitch als ik ben maakte het bij mij echt niet uit of het pasen was of een doorsnee dag.
Maar de rust is wedergekeerd bij de buren. De vraag is alleen voor hoe lang.
Vakantieman... gezellig he?
zaterdag 23 april 2011
Verjaardagen, wat een gruwel!
Vanavond was het weer zo ver. We moesten weer naar een verjaardag toe.
Het dochtertje van mijn broertje (hij mag dan 3 koppen boven me uitsteken, maar het blijft mijn broertje) vierde haar 12e verjaardag. En als favoriete tante mocht ik natuurlijk niet weg blijven. Maar ooooooooh wat heb ik toch een rot hekel aan verjaardagen vieren.
Hoewel mijn broertje de enige van mijn hele familie is waar ik echt een band mee heb en regelmatig contact onderhoud, zijn de verjaardagen daar geen pretje voor me.
Mijn schoonzus, op zich een lieverd, kan het niet laten om een lading collega's uit te nodigen. Dus zit er iedere keer weer een ploeg basisschool leraressen die het hoogste woord voeren over gebeurtenissen op school waar verder niemand bij aanwezig is geweest, noemen daarbij namen van mensen die alleen zij kennen en hebben de grootste lol terwijl de rest zich van ellende op het bakje koffie, verlepte toastjes en langzaam uitdrogende plakjes worst buigt.
En heb niet het lef om tussendoor te reageren want ze kijken je aan met een blik waardoor je je gelijk terug op de basisschool waant, waar je rottigheid uit hebt gehaald in de klas en nu voor straf in de hoek moet gaan staan.
Zoonlief ging niet mee. Die had het keurig weten te regelen dat hij alle dagen moest werken deze paasvakantie, behalve vandaag want hij moest nog behoorlijk wat huiswerk maken.
Dochterlief was zo handig niet geweest maar verdween al snel met alle kinderen naar buiten om te basketballen. Dat ze maar 1 arm kan gebruiken kon haar niet tegenhouden om het 'gezellige feest' wat de volwassenen hielden te ontvluchten.
Manlief vond het maar benauwd binnen en vond het niet nodig om de kamer blauw te zetten met zijn rook gedrag en bleef heel sociaal de hele avond in de tuin staan roken, ondanks dat er binnen echt niet minder werd gerookt door andere aanwezigen.
En daar zat ik, tussen de kakelende mutsen, af en toe een wanhopige blik op mijn broertje richtend die vervolgens hardnekkig pogingen begon te doen om eigen herinneringen op te gaan halen uit onze jeugd jaren.
Gelukkig konden de dames veel harder praten en met snerpende stemmen werden de leukste anekdotes opgehaald van het leven op school.
Ik zou er een verjaardag vieren voor over hebben gehad om die wijven de stembandjes uit te rukken, maar ja... dat is natuurlijk niet handig als ze na de pasen weer worden geacht voor de klas te staan.
En ach, ik heb het weer overleefd, ondanks het gruwelijke glas gewone cola wat echt niet te zuipen is als je een light drinker bent. We zijn toch weer geweest en de eerst volgende verjaardag daar is van mijn broertje in september. Dus ik kan me er weer langzaam op voorbereiden.
Maar ik blijf erbij dat ze van mij wettelijk vast mogen leggen dat verjaardagen vieren verboden is. En dan eens per jaar in de zomer een familie reünie voor hen die er geen familie ruïne van weten te maken. Gewoon gezellig een bbq organiseren en iedereen neemt iets mee. Dan wil ik mijn tuin daar zelfs nog voor ter beschikking stellen.
Het dochtertje van mijn broertje (hij mag dan 3 koppen boven me uitsteken, maar het blijft mijn broertje) vierde haar 12e verjaardag. En als favoriete tante mocht ik natuurlijk niet weg blijven. Maar ooooooooh wat heb ik toch een rot hekel aan verjaardagen vieren.
Hoewel mijn broertje de enige van mijn hele familie is waar ik echt een band mee heb en regelmatig contact onderhoud, zijn de verjaardagen daar geen pretje voor me.
Mijn schoonzus, op zich een lieverd, kan het niet laten om een lading collega's uit te nodigen. Dus zit er iedere keer weer een ploeg basisschool leraressen die het hoogste woord voeren over gebeurtenissen op school waar verder niemand bij aanwezig is geweest, noemen daarbij namen van mensen die alleen zij kennen en hebben de grootste lol terwijl de rest zich van ellende op het bakje koffie, verlepte toastjes en langzaam uitdrogende plakjes worst buigt.
En heb niet het lef om tussendoor te reageren want ze kijken je aan met een blik waardoor je je gelijk terug op de basisschool waant, waar je rottigheid uit hebt gehaald in de klas en nu voor straf in de hoek moet gaan staan.
Zoonlief ging niet mee. Die had het keurig weten te regelen dat hij alle dagen moest werken deze paasvakantie, behalve vandaag want hij moest nog behoorlijk wat huiswerk maken.
Dochterlief was zo handig niet geweest maar verdween al snel met alle kinderen naar buiten om te basketballen. Dat ze maar 1 arm kan gebruiken kon haar niet tegenhouden om het 'gezellige feest' wat de volwassenen hielden te ontvluchten.
Manlief vond het maar benauwd binnen en vond het niet nodig om de kamer blauw te zetten met zijn rook gedrag en bleef heel sociaal de hele avond in de tuin staan roken, ondanks dat er binnen echt niet minder werd gerookt door andere aanwezigen.
En daar zat ik, tussen de kakelende mutsen, af en toe een wanhopige blik op mijn broertje richtend die vervolgens hardnekkig pogingen begon te doen om eigen herinneringen op te gaan halen uit onze jeugd jaren.
Gelukkig konden de dames veel harder praten en met snerpende stemmen werden de leukste anekdotes opgehaald van het leven op school.
Ik zou er een verjaardag vieren voor over hebben gehad om die wijven de stembandjes uit te rukken, maar ja... dat is natuurlijk niet handig als ze na de pasen weer worden geacht voor de klas te staan.
En ach, ik heb het weer overleefd, ondanks het gruwelijke glas gewone cola wat echt niet te zuipen is als je een light drinker bent. We zijn toch weer geweest en de eerst volgende verjaardag daar is van mijn broertje in september. Dus ik kan me er weer langzaam op voorbereiden.
Maar ik blijf erbij dat ze van mij wettelijk vast mogen leggen dat verjaardagen vieren verboden is. En dan eens per jaar in de zomer een familie reünie voor hen die er geen familie ruïne van weten te maken. Gewoon gezellig een bbq organiseren en iedereen neemt iets mee. Dan wil ik mijn tuin daar zelfs nog voor ter beschikking stellen.
woensdag 20 april 2011
Zomer in Zeeland
Wie had dat durven dromen... Zomerse temperaturen in april!
Ik lig al weer een paar dagen in de tuin te zonnen, of zoals ik het zelf noem, wentelteefje te spelen. Regelmatig omdraaien voor een zo egaal mogelijk resultaat.
Mijn dochter noemt het hagedissen. "Lig je weer te hagedissen?" Volgens haar ben ik koudbloedig want ik heb het altijd koud. Tenminste... zolang de buiten temperatuur onder de 20 graden blijft heb ik het koud.
Gisteren ben ik per ongeluk op mijn buik in slaap gevallen met als gevolg dat mijn achterkant enkele tinten bruiner was dan de voorkant. Dat heb ik vandaag hersteld door een paar uur op mijn rug te blijven liggen. Het echte eindresultaat is pas vanavond laat of zelfs morgenochtend te zien aangezien ik om een vage reden altijd nog even verder verkleur nadat ik de zon al uit ben.
Maar oh wat een weldaad, de warmte van de zon op je huid te voelen en af en toe een zacht windje over dat licht bezwete lichaam te voelen gaan waardoor je soms de haartjes op je armen overeind voelt komen.
De postduiven van de duivenmelker een straat achter ons vliegen hun rondjes en ik hoop dat ze me niet onder schijten.
Is het werkelijk nog maar een week geleden dat ik een wintertrui aan had? En de verwarming stond toen ook nog aan.
Nu zit ik in een niemendalletje wat door moet gaan voor een zomerjurkje al voelt het meer als de illusie van gekleed gaan. Als ik er twee keer flink mijn neus in snuit heb ik een jurk vol.
De schuifpui naar de achtertuin staat wijd open, maar wel de gordijnen dicht want aangezien de hele achtergevel beneden van glas is kan het in huis pis heet worden met de zon er de hele dag op.
Ja ik geniet met volle teugen. Het lijkt wel zomer in Zeeland en wat mij betreft mag die voort duren tot november.
Ik lig al weer een paar dagen in de tuin te zonnen, of zoals ik het zelf noem, wentelteefje te spelen. Regelmatig omdraaien voor een zo egaal mogelijk resultaat.
Mijn dochter noemt het hagedissen. "Lig je weer te hagedissen?" Volgens haar ben ik koudbloedig want ik heb het altijd koud. Tenminste... zolang de buiten temperatuur onder de 20 graden blijft heb ik het koud.
Gisteren ben ik per ongeluk op mijn buik in slaap gevallen met als gevolg dat mijn achterkant enkele tinten bruiner was dan de voorkant. Dat heb ik vandaag hersteld door een paar uur op mijn rug te blijven liggen. Het echte eindresultaat is pas vanavond laat of zelfs morgenochtend te zien aangezien ik om een vage reden altijd nog even verder verkleur nadat ik de zon al uit ben.
Maar oh wat een weldaad, de warmte van de zon op je huid te voelen en af en toe een zacht windje over dat licht bezwete lichaam te voelen gaan waardoor je soms de haartjes op je armen overeind voelt komen.
De postduiven van de duivenmelker een straat achter ons vliegen hun rondjes en ik hoop dat ze me niet onder schijten.
Is het werkelijk nog maar een week geleden dat ik een wintertrui aan had? En de verwarming stond toen ook nog aan.
Nu zit ik in een niemendalletje wat door moet gaan voor een zomerjurkje al voelt het meer als de illusie van gekleed gaan. Als ik er twee keer flink mijn neus in snuit heb ik een jurk vol.
De schuifpui naar de achtertuin staat wijd open, maar wel de gordijnen dicht want aangezien de hele achtergevel beneden van glas is kan het in huis pis heet worden met de zon er de hele dag op.
Ja ik geniet met volle teugen. Het lijkt wel zomer in Zeeland en wat mij betreft mag die voort duren tot november.
dinsdag 19 april 2011
Ontspan maar
"Help me te leren ontspannen!", was mijn reactie gisteren op de vraag van de fysiotherapeut wat ik wil bereiken met de fysio. Ik ben volkomen uitgeput van de spierspanning hele dagen. Ik weet niet meer hoe je moet ontspannen, de boel los kan laten.
De massage die ik de week ervoor had gekregen was prettig en eventjes kon ik daar op die massagetafel voelen hoe mijn rug iets ontspande. Maar er iets mee opgeschoten ben ik niet want de boel spande weer in alle hevigheid aan toen ik van die tafel af kwam.
Gisteren kreeg ik dus oefeningen die me meer bewust van mijn lichaam moeten maken en leren ontspannen.
Ik moest plaats nemen op een grote gymbal. Een soort enorme skippybal maar dan zonder handvat. Zelf nam ze ook plaats op zo'n ding en zei: "Kijk, als je op zo'n bal zit dwing je je lichaam om te bewegen. Beweeg je niet, dan raak je uit balans." Ik zag hoe ze zelf continu met kleine soepele bewegingen zichzelf in balans hield.
Dus ik werk mezelf op een gymbal en zit doodstil toe te kijken bij haar. Wat nou gedwongen worden om te bewegen? Als je zit, dan zit je.
"En nu langzaam kleine stukjes naar voren en naar achteren rollen en van links naar rechts."
Ik volg keurig de instructies op en voel mijn hele lichaam van een hoge spierspanning doorschieten in een volledige verkramping.
En dit zou moeten ontspannen? Het heeft een averechts effect!
Na een minuut of 20 oefeningen doen die geen van allen het effect hebben van wat we willen bereiken komt de peut tot de conclusie dat het stabiliseren van mijn bekken een automatisme is geworden door de jaren heen en ik bang ben om de controle te verliezen over mijn lichaam. Ja duh!
De spieren rond dat bekken KAN ik niet loslaten want dan sodemietert de hele boel uit elkaar. Maar hoe ontspan ik de rest?
Als ik een bekkenband aan heb houd die de boel wel bij elkaar en hoef ik zelf niets aan te spannen. Maar dan nog blijft de hele handel aangespannen als een opgepompte bodybuilder die zijn kunstjes laat zien.
"Het zit tussen je oren", merkt de peut op, "je moet DURVEN loslaten."
Een tikkie wanhopig begin ik te worden. Het is geen kwestie van durven bij me! Ik ben niet bang voor eventuele gevolgen, ik ben niet bang voor pijn want pijn is alles wat ik ken. Ik weet alleen niet HOE!
Toen ik afgelopen nacht in bed lag en voor de verandering de slaap weer eens niet kon vatten, probeerde ik zeer bewust om mijn hele lichaam af te gaan en stuk voor stuk alles los te laten. Ik betrapte mezelf er weer op met gebalde vuisten in bed te liggen.
Hoofd losjes heen en weer bewegen zodat die nek ontspant... check.
Schouders loslaten... hmm, lastige... yes check.
Handen open en zwieber los die handel... check.
En vervolgens merk ik dat de spieren in mijn nek alweer als strak gespannen kabels mijn hoofd in een verkrampte positie houden.
Terug omhoog dus. Hoofd losjes bewegen en los die nekspieren... check.
Kut! Weer gebalde vuisten.
Tegen een uur of 5 ben ik uitgeput in een rusteloze slaap gevallen die een paar minuten duurt want dan begin ik te draaien en ben ik weer wakker. Zo doezel ik door tot om half 7 de wekker gaat en ik vaststel dat ik niet op of neer kan.
Het is weer zo ver. Ik ben volkomen verkrampt en alles doet pijn.
In mijn hoofd hoor ik de peut tegen me zeggen: "Wat belangrijk is bij HMS is dat je leert niet langer door de pijn heen te gaan. Pijn is een waarschuwing dat het fout gaat als je verder gaat."
Geweldig, ik kan toch moeilijk in m'n bed blijven liggen tot de pijn minder wordt? Dan kom ik dat nest nooit meer uit. En ik weet wel... je moet geen dingen doen die nog meer pijn veroorzaken. Dus ik rol mijn bed uit alsof ik een exoskelet aan heb en besluit eenmaal beneden om ook vandaag weer vooral maar geen pijnstiller te nemen. Want als ik die wel neem voel ik helemaal niet meer wanneer is mijn grenzen over ga.
"Doe je vandaag weer een Koos Alberts imitatie mam?"
"Verre van schat, ik ben verre van lam. Ik krijg de boel juist niet ontspannen."
"Ik denk toch dat ik je maar Toos ga noemen. Lamme Toos."
Had ik al gezegd dat HMS zuigt? Dan toch nog maar een keer in de herhaling.
Het Hypermobiliteitssyndroom ZUIGT! BIG TIME!
En dan gaan we nu verder met het weer...
Zonnig en warm, dus zeer geschikt om buiten een peuk te gaan roken.
Dit was het nieuws van dinsdag 19 april 2011, ik wens u nog een fijne dag toe.
De massage die ik de week ervoor had gekregen was prettig en eventjes kon ik daar op die massagetafel voelen hoe mijn rug iets ontspande. Maar er iets mee opgeschoten ben ik niet want de boel spande weer in alle hevigheid aan toen ik van die tafel af kwam.
Gisteren kreeg ik dus oefeningen die me meer bewust van mijn lichaam moeten maken en leren ontspannen.
Ik moest plaats nemen op een grote gymbal. Een soort enorme skippybal maar dan zonder handvat. Zelf nam ze ook plaats op zo'n ding en zei: "Kijk, als je op zo'n bal zit dwing je je lichaam om te bewegen. Beweeg je niet, dan raak je uit balans." Ik zag hoe ze zelf continu met kleine soepele bewegingen zichzelf in balans hield.
Dus ik werk mezelf op een gymbal en zit doodstil toe te kijken bij haar. Wat nou gedwongen worden om te bewegen? Als je zit, dan zit je.
"En nu langzaam kleine stukjes naar voren en naar achteren rollen en van links naar rechts."
Ik volg keurig de instructies op en voel mijn hele lichaam van een hoge spierspanning doorschieten in een volledige verkramping.
En dit zou moeten ontspannen? Het heeft een averechts effect!
Na een minuut of 20 oefeningen doen die geen van allen het effect hebben van wat we willen bereiken komt de peut tot de conclusie dat het stabiliseren van mijn bekken een automatisme is geworden door de jaren heen en ik bang ben om de controle te verliezen over mijn lichaam. Ja duh!
De spieren rond dat bekken KAN ik niet loslaten want dan sodemietert de hele boel uit elkaar. Maar hoe ontspan ik de rest?
Als ik een bekkenband aan heb houd die de boel wel bij elkaar en hoef ik zelf niets aan te spannen. Maar dan nog blijft de hele handel aangespannen als een opgepompte bodybuilder die zijn kunstjes laat zien.
"Het zit tussen je oren", merkt de peut op, "je moet DURVEN loslaten."
Een tikkie wanhopig begin ik te worden. Het is geen kwestie van durven bij me! Ik ben niet bang voor eventuele gevolgen, ik ben niet bang voor pijn want pijn is alles wat ik ken. Ik weet alleen niet HOE!
Toen ik afgelopen nacht in bed lag en voor de verandering de slaap weer eens niet kon vatten, probeerde ik zeer bewust om mijn hele lichaam af te gaan en stuk voor stuk alles los te laten. Ik betrapte mezelf er weer op met gebalde vuisten in bed te liggen.
Hoofd losjes heen en weer bewegen zodat die nek ontspant... check.
Schouders loslaten... hmm, lastige... yes check.
Handen open en zwieber los die handel... check.
En vervolgens merk ik dat de spieren in mijn nek alweer als strak gespannen kabels mijn hoofd in een verkrampte positie houden.
Terug omhoog dus. Hoofd losjes bewegen en los die nekspieren... check.
Kut! Weer gebalde vuisten.
Tegen een uur of 5 ben ik uitgeput in een rusteloze slaap gevallen die een paar minuten duurt want dan begin ik te draaien en ben ik weer wakker. Zo doezel ik door tot om half 7 de wekker gaat en ik vaststel dat ik niet op of neer kan.
Het is weer zo ver. Ik ben volkomen verkrampt en alles doet pijn.
In mijn hoofd hoor ik de peut tegen me zeggen: "Wat belangrijk is bij HMS is dat je leert niet langer door de pijn heen te gaan. Pijn is een waarschuwing dat het fout gaat als je verder gaat."
Geweldig, ik kan toch moeilijk in m'n bed blijven liggen tot de pijn minder wordt? Dan kom ik dat nest nooit meer uit. En ik weet wel... je moet geen dingen doen die nog meer pijn veroorzaken. Dus ik rol mijn bed uit alsof ik een exoskelet aan heb en besluit eenmaal beneden om ook vandaag weer vooral maar geen pijnstiller te nemen. Want als ik die wel neem voel ik helemaal niet meer wanneer is mijn grenzen over ga.
"Doe je vandaag weer een Koos Alberts imitatie mam?"
"Verre van schat, ik ben verre van lam. Ik krijg de boel juist niet ontspannen."
"Ik denk toch dat ik je maar Toos ga noemen. Lamme Toos."
Had ik al gezegd dat HMS zuigt? Dan toch nog maar een keer in de herhaling.
Het Hypermobiliteitssyndroom ZUIGT! BIG TIME!
En dan gaan we nu verder met het weer...
Zonnig en warm, dus zeer geschikt om buiten een peuk te gaan roken.
Dit was het nieuws van dinsdag 19 april 2011, ik wens u nog een fijne dag toe.
maandag 18 april 2011
Kids
Zoon: "Pappa, mag ik op jouw computer dat ene spel spelen?"
Man: "Nee nu niet, mijn computer is bezig met van alles."
Zoon: "Jemig, nu ALWEER?"
Ik: "Pappa is naaktfoto's van mij op het internet aan het zetten."
Zoonlief trekt een vies gezicht.
Man (veel te ad rem naar mijn smaak): "Nee dat wil maar niet lukken. Ik krijg ze steeds terug gestuurd met een waarschuwing... iets over internet vervuiling."
Man en zoonlief liggen helemaal in een deuk en ik gniffel wat mee.
Dochter: "Heeft pappa foto's van jou in je blootje?"
Ik: "Nee joh, we maakten maar een grapje."
Dochter: "Hoe kan hij die foto's dan terug gestuurd krijgen?"
Man: "Nee nu niet, mijn computer is bezig met van alles."
Zoon: "Jemig, nu ALWEER?"
Ik: "Pappa is naaktfoto's van mij op het internet aan het zetten."
Zoonlief trekt een vies gezicht.
Man (veel te ad rem naar mijn smaak): "Nee dat wil maar niet lukken. Ik krijg ze steeds terug gestuurd met een waarschuwing... iets over internet vervuiling."
Man en zoonlief liggen helemaal in een deuk en ik gniffel wat mee.
Dochter: "Heeft pappa foto's van jou in je blootje?"
Ik: "Nee joh, we maakten maar een grapje."
Dochter: "Hoe kan hij die foto's dan terug gestuurd krijgen?"
zaterdag 16 april 2011
Zomerse herinnering
Ik zie de aalbessen struiken weer volop in de bloesem staan. Net als vorig jaar.
Afgelopen zomer moest ik sommige takken ondersteunen omdat ze anders afbraken onder het gewicht van de vele kilo's aalbessen die eraan hingen.
Er was een tak tussen de schutting door gegroeid, de tuin van de buren in en toen ik op een dag weer languit in de tuin lag te zonnen hoorde ik ineens de stem van het buurjongetje.
"Buurvrouw, die bessen aan die tak... kun je die eten?"
"Jazeker! Maar alleen als ze mooi rood zijn, anders zijn ze nog niet rijp."
Al snel zat er geen bes meer aan die tak natuurlijk en de dag erop zag ik een paar kindervingertjes tussen de schutting door wriemelen om een paar bessen te plukken.
"Als je nog meer besjes wil kun je beter even een schaaltje pakken en hier even naartoe komen. Dat plukt een stuk makkelijker." zei ik tegen de vingers.
"Mag dat?"
"Van mij wel, maar alleen als papa het ook goed vind."
"PAPAAAAA! Mag ik besjes plukken bij de buurvrouw?"
Vijf minuten later gaat de deurbel en daar staat het buurjongetje met een plastic bak voor de deur.
"Als je die vol krijgt hebben jullie vanavond een lekker toetje na het eten." zeg ik met een glimlach.
Nou, vol ging die bak wel. En nog vele dagen daarna ook op de dagen dat de kinderen van de buurman bij hem waren en niet bij hun moeder, die enkele jaren geleden al gescheiden was van de buurman.
En het bleef niet bij de buurjongen. De halve wijk aan kinderen kwam regelmatig langs om aalbessen te plukken, bramen van de doornloze bramenstruik, aardbeien en af en toe ging er zelfs op verzoek van de moeders een bosje platte peterselie, bieslook, koriander, tijm en marjolein mee.
In de zomer plukken mijn eigen kinderen iedere ochtend hun eigen ontbijt uit de tuin. Een schaaltje zelf gekochte yoghurt met vers geplukt fruit is een lekker en gezond begin van de dag.
Het is een waar genot is het om fruit en kruiden in eigen tuin te kweken. De hele buurt geniet er van mee.
Afgelopen zomer moest ik sommige takken ondersteunen omdat ze anders afbraken onder het gewicht van de vele kilo's aalbessen die eraan hingen.
Er was een tak tussen de schutting door gegroeid, de tuin van de buren in en toen ik op een dag weer languit in de tuin lag te zonnen hoorde ik ineens de stem van het buurjongetje.
"Buurvrouw, die bessen aan die tak... kun je die eten?"
"Jazeker! Maar alleen als ze mooi rood zijn, anders zijn ze nog niet rijp."
Al snel zat er geen bes meer aan die tak natuurlijk en de dag erop zag ik een paar kindervingertjes tussen de schutting door wriemelen om een paar bessen te plukken.
"Als je nog meer besjes wil kun je beter even een schaaltje pakken en hier even naartoe komen. Dat plukt een stuk makkelijker." zei ik tegen de vingers.
"Mag dat?"
"Van mij wel, maar alleen als papa het ook goed vind."
"PAPAAAAA! Mag ik besjes plukken bij de buurvrouw?"
Vijf minuten later gaat de deurbel en daar staat het buurjongetje met een plastic bak voor de deur.
"Als je die vol krijgt hebben jullie vanavond een lekker toetje na het eten." zeg ik met een glimlach.
Nou, vol ging die bak wel. En nog vele dagen daarna ook op de dagen dat de kinderen van de buurman bij hem waren en niet bij hun moeder, die enkele jaren geleden al gescheiden was van de buurman.
En het bleef niet bij de buurjongen. De halve wijk aan kinderen kwam regelmatig langs om aalbessen te plukken, bramen van de doornloze bramenstruik, aardbeien en af en toe ging er zelfs op verzoek van de moeders een bosje platte peterselie, bieslook, koriander, tijm en marjolein mee.
In de zomer plukken mijn eigen kinderen iedere ochtend hun eigen ontbijt uit de tuin. Een schaaltje zelf gekochte yoghurt met vers geplukt fruit is een lekker en gezond begin van de dag.
Het is een waar genot is het om fruit en kruiden in eigen tuin te kweken. De hele buurt geniet er van mee.
vrijdag 15 april 2011
He's back!
Je houd van hem of je haat hem. Hoewel ik velen er van verdenk dat ze er intens van houden om hem te haten.
Hij hakt er op twitter in met de botte bijl maar zijn woorden zijn vlijmscherp.
Hij streelt en slaat met dezelfde virtuele hand en je voelt het in iedere vezel van je twitter account.
Ja mensen, hij is terug.
De koning der twitter hoaxes.
De man die tweets schrijft met een snelheid die de geluidsbarriere doorbreken.
De man die daardoor bijna net zoveel tijd doorbrengt in twitterjail als in de timeline.
Na een half jaar afwezig te zijn geweest kwam hij vandaag mijn timeline weer in rollen.
Velen noemen hem, al dan niet liefkozend, eikel maar hij is algemeen bekend en wereldberoemd in heel twitterland als @mediamix_weblog. En wat ben ik blij hem weer te lezen.
Hij hakt er op twitter in met de botte bijl maar zijn woorden zijn vlijmscherp.
Hij streelt en slaat met dezelfde virtuele hand en je voelt het in iedere vezel van je twitter account.
Ja mensen, hij is terug.
De koning der twitter hoaxes.
De man die tweets schrijft met een snelheid die de geluidsbarriere doorbreken.
De man die daardoor bijna net zoveel tijd doorbrengt in twitterjail als in de timeline.
Na een half jaar afwezig te zijn geweest kwam hij vandaag mijn timeline weer in rollen.
Velen noemen hem, al dan niet liefkozend, eikel maar hij is algemeen bekend en wereldberoemd in heel twitterland als @mediamix_weblog. En wat ben ik blij hem weer te lezen.
Liefde is...
"Ik ervaar mijn huwelijksband als knellend", zeg ik tegen mijn man, terwijl ik mijn rechterhand onder zijn neus houd. "Hmm, het lijkt me beter als je zorgt dat je daar vanaf komt voordat we over moeten gaan tot amputatie", zegt hij met een grijns op zijn gezicht.
Ik ga de keuken in en zeep zorgvuldig mijn ringvinger in die meer weg heeft van een worstje dan van een vinger en doe verwoede pogingen om mijn trouwring af te krijgen.
"Het lukt niet!", roep ik mijn man toe. "Hoe kom ik nou ooit van je af?" Ik heb mijn zin amper uitgesproken of er begint beweging in te komen. Ik voeg nog meer zeep toe en na een paar minuten worstelen en een bijna paars aangelopen vinger, heb ik ineens mijn trouwring los in mijn hand.
Ik slaak een diepe zucht, spoel mijn handen en trouwring af, droog de hele handel en ga weer naar binnen.
"Ja zo zijn we niet getrouwd!" zegt manlief met een dreigende ondertoon.
"Dat zal best, maar het heeft een positieve invloed op de doorbloeding van mijn vinger dus ik laat het maar even zo."
"Dan zou ik die ring aan je andere ringvinger ook maar af doen als ik jou was, want die gaat precies dezelfde kant op. En je gaat natuurlijk aan de ketting totdat je je trouwring weer om hebt, dat begrijp je."
"En jij denkt dat dat helpt? Heb je Saw gezien?"
"Ja, daarom gaat de ketting ook niet om je enkel maar om je nek."
"Kut, dat heb ik weer."
Ik kruip nog eens wat dichter tegen hem aan op de bank en krijg een arm om me heen terwijl hij met 1 vingertop zachtjes mijn toch wat gehavende ringvinger streelt.
Ik ga de keuken in en zeep zorgvuldig mijn ringvinger in die meer weg heeft van een worstje dan van een vinger en doe verwoede pogingen om mijn trouwring af te krijgen.
"Het lukt niet!", roep ik mijn man toe. "Hoe kom ik nou ooit van je af?" Ik heb mijn zin amper uitgesproken of er begint beweging in te komen. Ik voeg nog meer zeep toe en na een paar minuten worstelen en een bijna paars aangelopen vinger, heb ik ineens mijn trouwring los in mijn hand.
Ik slaak een diepe zucht, spoel mijn handen en trouwring af, droog de hele handel en ga weer naar binnen.
"Ja zo zijn we niet getrouwd!" zegt manlief met een dreigende ondertoon.
"Dat zal best, maar het heeft een positieve invloed op de doorbloeding van mijn vinger dus ik laat het maar even zo."
"Dan zou ik die ring aan je andere ringvinger ook maar af doen als ik jou was, want die gaat precies dezelfde kant op. En je gaat natuurlijk aan de ketting totdat je je trouwring weer om hebt, dat begrijp je."
"En jij denkt dat dat helpt? Heb je Saw gezien?"
"Ja, daarom gaat de ketting ook niet om je enkel maar om je nek."
"Kut, dat heb ik weer."
Ik kruip nog eens wat dichter tegen hem aan op de bank en krijg een arm om me heen terwijl hij met 1 vingertop zachtjes mijn toch wat gehavende ringvinger streelt.
woensdag 13 april 2011
Survivalkamp van dochter
Ze had er zo naar uitgekeken, mijn dochter. Spannend en ook wel een beetje eng om met haar klas op survivalkamp te gaan in Wallonië. Twee jaar geleden was zoonlief daar ook al naartoe geweest met zijn klas en belandde op de laatste dag in het ziekenhuis nadat hij met een mountainbike over de kop was geslagen en op een rotsblok was neer gekwakt. Een gebroken sleutelbeen was het gevolg.
Na het ophalen van die verhalen was dochterlief tot de conclusie gekomen dat zij dat wel moest overtreffen en met minstens 2 botbreuken thuis zou komen wilde ze nog een beetje meetellen.
Maandagochtend om 6:15 uur stonden we dus onze dochter uit te zwaaien toen ze met haar klas en nog wat andere klassen van VWO2 vertrok met een bus richting België.
Diezelfde avond nog kregen we om 22:45 uur een telefoontje. Ze was in het ziekenhuis met een leerkracht.
Ze was met een mountianbike over de kop geslagen op... jawel... precies dezelfde berg als waar zoonlief 2 jaar geleden zijn sleutelbeen brak na een zelfde actie.
Geen hond die Nederlands of Engels sprak in dat ziekenhuis en met haar 2 jaar Frans kwam ze ook niet echt ver. Geen enkele leerkracht die genoeg Frans verstond of sprak om te begrijpen hoe of wat, maar met handen en voetenwerk begrepen ze dat haar elleboog verstuikt was... of gebroken of zo. Hoe dan ook, ze werd in het gips gezet. Tja... nu ben ik geen dokter maar volgens mij stoppen ze niet je hele arm in het gips om een verstuikte elleboog. Bovendien had ze haar elleboog niet meer kunnen bewegen en had er een boze dame aan haar arm lopen rukken omdat die gestrekt op de foto moest.
Dat was dus mislukt. Met geen geweld was die arm recht te krijgen en nu konden ze niet precies zien wat er aan de hand was.
Vanavond kwam ze thuis, want mevrouw had niet voortijdig het kamp willen verlaten. Dan miste ze alle lol met haar klasgenoten. En ondanks dat ze dus nergens meer aan mee had kunnen doen qua activiteiten, heeft ze de 3 dagen gewoon uitgezeten.
Ik wist niet wat ik zag toen ik bij thuiskomt haar eens goed bekeek. Haar rechterwang donkerblauw en dik, rechterarm gezwollen en blauw, haar benen waren zo blauw dat niet op te maken is of en diverse grote blauwe plekken zijn of dat het gewoon egaal diep purper is. Ook haar knieën waren kapot waarvan eentje zelfs smerig aan het ontsteken is en de gele pus droop onder een slecht plakkende pleister uit.
Overal schrammen, schaafplekken. Het lijkt meer op een slachtoffer van een flink auto ongeluk dan iemand die van een fiets is gevallen.
En dat gips!.. Ik heb in mijn leven veel in het gips gezeten maar dit had ik echt nog nooit gezien.
Van vlak onder haar schouder tot en met haar hand is in het verband gewikkeld en vervolgens lijkt het alsof ze een er een paar kleuters op los gelaten hebben die handen vol klodder gips erop hebben gekwakt en als een stelletje amateurs wat aan het uitsmeren zijn gegaan. Op sommige plekken zit helemaal geen gips, op andere plaatsen zit het letterlijk 6 cm dik.
"Hebben ze geen gipsverband gebruikt?" vroeg ik vol verbijstering. "Weet ik veel! Gewoon een paar lagen verband en een soort watten, toen weer verband en toen ging iemand een soort dikke pap maken van gips en dat hebben ze er toen op gedaan en een beetje verdeeld."
Loodzwaar die arm, maar geen mitella of niks en het advies om het na 10 dagen eens te laten controleren hoe het ervoor staat. Niemand heeft haar verder nagekeken of ze ergens anders nog iets mankeerde, terwijl het toch overduidelijk is dat ze een hele smerige smakker heeft gemaakt.
Aangezien we 2 jaar geleden bij onze zoon een brief in handen kregen voor het ziekenhuis hier, waar na vertaling op bleek te staan dat zijn sleutelbeen was verbrijzeld en er minstens 3 breuken waren vastgesteld die na controle hier in het ziekenhuis, gelijk na aankomst stiekem toch maar 1 breuk bleek te zijn, is ons vertrouwen in dat Belgische ziekenhuis niet optimaal.
We zijn vanavond dus nog wel naar de huisartsenpost geweest, maar daar kon men niks voor ons doen.
Ze kunnen niet door het gips heen kijken en het was niet bepaald een spoedgeval nu ze toch al ingepakt zat. Dus morgen moet ik de huisarts bellen, een verwijsbrief halen en dan alsnog richting ziekenhuis om nieuwe foto's te laten maken en dan maar zien of dat gips wel zo nodig is en zo ja... nieuw gips er omheen.
Leuk, zo'n survivalkamp! Nou ja, ze heeft 's avonds de grootste lol gehad en halve nachten de boel op stelten gezet en dat pakt niemand haar meer af. Maar ik ben toch blij dat ze weer thuis is.
Na het ophalen van die verhalen was dochterlief tot de conclusie gekomen dat zij dat wel moest overtreffen en met minstens 2 botbreuken thuis zou komen wilde ze nog een beetje meetellen.
Maandagochtend om 6:15 uur stonden we dus onze dochter uit te zwaaien toen ze met haar klas en nog wat andere klassen van VWO2 vertrok met een bus richting België.
Diezelfde avond nog kregen we om 22:45 uur een telefoontje. Ze was in het ziekenhuis met een leerkracht.
Ze was met een mountianbike over de kop geslagen op... jawel... precies dezelfde berg als waar zoonlief 2 jaar geleden zijn sleutelbeen brak na een zelfde actie.
Geen hond die Nederlands of Engels sprak in dat ziekenhuis en met haar 2 jaar Frans kwam ze ook niet echt ver. Geen enkele leerkracht die genoeg Frans verstond of sprak om te begrijpen hoe of wat, maar met handen en voetenwerk begrepen ze dat haar elleboog verstuikt was... of gebroken of zo. Hoe dan ook, ze werd in het gips gezet. Tja... nu ben ik geen dokter maar volgens mij stoppen ze niet je hele arm in het gips om een verstuikte elleboog. Bovendien had ze haar elleboog niet meer kunnen bewegen en had er een boze dame aan haar arm lopen rukken omdat die gestrekt op de foto moest.
Dat was dus mislukt. Met geen geweld was die arm recht te krijgen en nu konden ze niet precies zien wat er aan de hand was.
Vanavond kwam ze thuis, want mevrouw had niet voortijdig het kamp willen verlaten. Dan miste ze alle lol met haar klasgenoten. En ondanks dat ze dus nergens meer aan mee had kunnen doen qua activiteiten, heeft ze de 3 dagen gewoon uitgezeten.
Ik wist niet wat ik zag toen ik bij thuiskomt haar eens goed bekeek. Haar rechterwang donkerblauw en dik, rechterarm gezwollen en blauw, haar benen waren zo blauw dat niet op te maken is of en diverse grote blauwe plekken zijn of dat het gewoon egaal diep purper is. Ook haar knieën waren kapot waarvan eentje zelfs smerig aan het ontsteken is en de gele pus droop onder een slecht plakkende pleister uit.
Overal schrammen, schaafplekken. Het lijkt meer op een slachtoffer van een flink auto ongeluk dan iemand die van een fiets is gevallen.
En dat gips!.. Ik heb in mijn leven veel in het gips gezeten maar dit had ik echt nog nooit gezien.
Van vlak onder haar schouder tot en met haar hand is in het verband gewikkeld en vervolgens lijkt het alsof ze een er een paar kleuters op los gelaten hebben die handen vol klodder gips erop hebben gekwakt en als een stelletje amateurs wat aan het uitsmeren zijn gegaan. Op sommige plekken zit helemaal geen gips, op andere plaatsen zit het letterlijk 6 cm dik.
"Hebben ze geen gipsverband gebruikt?" vroeg ik vol verbijstering. "Weet ik veel! Gewoon een paar lagen verband en een soort watten, toen weer verband en toen ging iemand een soort dikke pap maken van gips en dat hebben ze er toen op gedaan en een beetje verdeeld."
Loodzwaar die arm, maar geen mitella of niks en het advies om het na 10 dagen eens te laten controleren hoe het ervoor staat. Niemand heeft haar verder nagekeken of ze ergens anders nog iets mankeerde, terwijl het toch overduidelijk is dat ze een hele smerige smakker heeft gemaakt.
Aangezien we 2 jaar geleden bij onze zoon een brief in handen kregen voor het ziekenhuis hier, waar na vertaling op bleek te staan dat zijn sleutelbeen was verbrijzeld en er minstens 3 breuken waren vastgesteld die na controle hier in het ziekenhuis, gelijk na aankomst stiekem toch maar 1 breuk bleek te zijn, is ons vertrouwen in dat Belgische ziekenhuis niet optimaal.
We zijn vanavond dus nog wel naar de huisartsenpost geweest, maar daar kon men niks voor ons doen.
Ze kunnen niet door het gips heen kijken en het was niet bepaald een spoedgeval nu ze toch al ingepakt zat. Dus morgen moet ik de huisarts bellen, een verwijsbrief halen en dan alsnog richting ziekenhuis om nieuwe foto's te laten maken en dan maar zien of dat gips wel zo nodig is en zo ja... nieuw gips er omheen.
Leuk, zo'n survivalkamp! Nou ja, ze heeft 's avonds de grootste lol gehad en halve nachten de boel op stelten gezet en dat pakt niemand haar meer af. Maar ik ben toch blij dat ze weer thuis is.
Emotional rollercoaster
Net als op tv... dat wil ik!
Kijk naar een willekeurige aflevering van House MD en in een tijdsbestek van 42 minuten worden patiënten met bizarre aandoeningen door een team van artsen voorzien van een diagnose en behandeling.
Okay, eerst worden er nog een aantal verkeerde ideeën op tafel gekwakt, maar de behandeling daarvoor heeft zelden schadelijke gevolgen en voordat de aflevering voorbij is weet iedereen haarfijn wat er mis is en wat er aan gedaan moet worden.
Jammer genoeg lijkt het echte leven niet op een tv serie. In het echte leven kun je 44 jaar door het leven gaan met foute diagnoses en de daarbij behorende behandelingen die stiekem wel degelijk blijvende schade aanrichten.
Artsen zijn zo overbezet dat mijn dossier met de bevindingen en vragen van de fysiotherapeut over hoe nu verder, al 8 dagen op het bureau van de reumatoloog ligt. Hij is er simpelweg nog niet aan toe gekomen.
Wel heeft hij al het nodige besproken met mijn fysiotherapeut maar zij mag hetgeen er tussen haar en de reumatoloog over me is besproken niet aan mij vertellen. Dat moet de reumatoloog zelf doen want zo schijnt het te werken.
Probleem is alleen dat de reumatoloog tot z'n kruin bedolven is onder het werk en ik alleen een voorlopige afspraak met hem heb staan op 6 juni.
Ja, u leest het goed... 6 juni! Dat is inderdaad over 2 maanden.
Het enige wat ik los krijg uit zowel mijn fysiotherapeut als de assistente van de reumatoloog, is dat er iets niet goed zit in mijn onderrug. Een afwijking aan de ruggengraat die beter bekeken moet worden met behulp van een MRI.
Wanneer die MRI dan plaats gaat vinden is niet bekend. "Daar bellen we u nog wel voor."
Ondertussen kan de fysiotherapeut niet echt iets voor me betekenen want ze heeft de uitslag nodig van die MRI om te weten wat ik wel en niet kan/mag doen. Dus meer dan een massage geven om me in ieder geval eventjes te helpen ontspannen kan ze niet doen. En dat is hard nodig, dat ontspannen. Want door de jaren heen ben ik zo gewend geraakt aan alles aanspannen om de boel bij elkaar te houden, dat ik niet meer in staat ben om te ontspannen.
Daardoor raken alle spieren overbelast, kom je 's morgens uitgeput je bed uit na wederom een nacht wakker liggen en korte hazenslaapjes.
Geen energie om iets te doen, maar jezelf er wel toe zetten om dingen te doen die nodig zijn waardoor je vervolgens weer overbelast raakt.
Niet in staat zijn om aan te voelen wanneer je over grenzen heen gaat want je doet al jaren niets anders dan dat.
Een aantal jaar geleden kreeg ik spierverslappers voorgeschreven toen ik zo verkrampt was dat ik me niet meer kon bewegen. Oh ja, alles ontspande prima. Gevolg was alleen wel dat ik wakker werd met m'n heup uit de kom en m'n bekken weer ontwricht was. Dat bleek dus ook niet echt een succes te zijn.
Het was prettig hoor, die massage die ik eergisteren kreeg bij de fysiotherapeut. Ik voelde wel degelijk dat ik me begon te ontspannen. Maar na afloop moet je wel die massage tafel weer af en moet je alles weer aanspannen om niet alsnog door je kadaver heen te pleuren. Dus die ontspanning duurde ook maar zolang als ik daar lag.
Op weg naar huis, in de auto had ik moeite om niet te gaan huilen. Het voelde alsof je een kind een snoepje voor houd en als dat kind verlekkert dat snoepje wil happen, snel wegtrekken en zelf op eten.
Ik mocht even ruiken, even likken zelfs. Proeven hoe het is om te ontspannen. Maar hebben mag ik het niet.
Waarom heb ik minder moeite met het accepteren van de pijn die er gewoon is dan met het even mogen ervaren hoe het ook had kunnen zijn?
Het was alsof met het wegvloeien van de spierspanningen ook mijn vechtlust weg stroomde. Mijn gebruikelijke 'mij krijg je niet kapot' instelling werd vervangen door een 'waarom mag ik dit niet altijd voelen' en werd overspoeld door zelfmedelijden.
En als ik iets verafschuw is het wel zelfmedelijden.
Kijk naar een willekeurige aflevering van House MD en in een tijdsbestek van 42 minuten worden patiënten met bizarre aandoeningen door een team van artsen voorzien van een diagnose en behandeling.
Okay, eerst worden er nog een aantal verkeerde ideeën op tafel gekwakt, maar de behandeling daarvoor heeft zelden schadelijke gevolgen en voordat de aflevering voorbij is weet iedereen haarfijn wat er mis is en wat er aan gedaan moet worden.
Jammer genoeg lijkt het echte leven niet op een tv serie. In het echte leven kun je 44 jaar door het leven gaan met foute diagnoses en de daarbij behorende behandelingen die stiekem wel degelijk blijvende schade aanrichten.
Artsen zijn zo overbezet dat mijn dossier met de bevindingen en vragen van de fysiotherapeut over hoe nu verder, al 8 dagen op het bureau van de reumatoloog ligt. Hij is er simpelweg nog niet aan toe gekomen.
Wel heeft hij al het nodige besproken met mijn fysiotherapeut maar zij mag hetgeen er tussen haar en de reumatoloog over me is besproken niet aan mij vertellen. Dat moet de reumatoloog zelf doen want zo schijnt het te werken.
Probleem is alleen dat de reumatoloog tot z'n kruin bedolven is onder het werk en ik alleen een voorlopige afspraak met hem heb staan op 6 juni.
Ja, u leest het goed... 6 juni! Dat is inderdaad over 2 maanden.
Het enige wat ik los krijg uit zowel mijn fysiotherapeut als de assistente van de reumatoloog, is dat er iets niet goed zit in mijn onderrug. Een afwijking aan de ruggengraat die beter bekeken moet worden met behulp van een MRI.
Wanneer die MRI dan plaats gaat vinden is niet bekend. "Daar bellen we u nog wel voor."
Ondertussen kan de fysiotherapeut niet echt iets voor me betekenen want ze heeft de uitslag nodig van die MRI om te weten wat ik wel en niet kan/mag doen. Dus meer dan een massage geven om me in ieder geval eventjes te helpen ontspannen kan ze niet doen. En dat is hard nodig, dat ontspannen. Want door de jaren heen ben ik zo gewend geraakt aan alles aanspannen om de boel bij elkaar te houden, dat ik niet meer in staat ben om te ontspannen.
Daardoor raken alle spieren overbelast, kom je 's morgens uitgeput je bed uit na wederom een nacht wakker liggen en korte hazenslaapjes.
Geen energie om iets te doen, maar jezelf er wel toe zetten om dingen te doen die nodig zijn waardoor je vervolgens weer overbelast raakt.
Niet in staat zijn om aan te voelen wanneer je over grenzen heen gaat want je doet al jaren niets anders dan dat.
Een aantal jaar geleden kreeg ik spierverslappers voorgeschreven toen ik zo verkrampt was dat ik me niet meer kon bewegen. Oh ja, alles ontspande prima. Gevolg was alleen wel dat ik wakker werd met m'n heup uit de kom en m'n bekken weer ontwricht was. Dat bleek dus ook niet echt een succes te zijn.
Het was prettig hoor, die massage die ik eergisteren kreeg bij de fysiotherapeut. Ik voelde wel degelijk dat ik me begon te ontspannen. Maar na afloop moet je wel die massage tafel weer af en moet je alles weer aanspannen om niet alsnog door je kadaver heen te pleuren. Dus die ontspanning duurde ook maar zolang als ik daar lag.
Op weg naar huis, in de auto had ik moeite om niet te gaan huilen. Het voelde alsof je een kind een snoepje voor houd en als dat kind verlekkert dat snoepje wil happen, snel wegtrekken en zelf op eten.
Ik mocht even ruiken, even likken zelfs. Proeven hoe het is om te ontspannen. Maar hebben mag ik het niet.
Waarom heb ik minder moeite met het accepteren van de pijn die er gewoon is dan met het even mogen ervaren hoe het ook had kunnen zijn?
Het was alsof met het wegvloeien van de spierspanningen ook mijn vechtlust weg stroomde. Mijn gebruikelijke 'mij krijg je niet kapot' instelling werd vervangen door een 'waarom mag ik dit niet altijd voelen' en werd overspoeld door zelfmedelijden.
En als ik iets verafschuw is het wel zelfmedelijden.
zondag 10 april 2011
Downside van Twitter
Twitter is mijn fantasie wereldje. Lekker gek doen, de laatste nieuwtjes te lezen krijgen, blogs van andere mensen lezen, helemaal geweldig dus.
Maar twitter heeft ook nadelen.
Veilig van achter je schermpje kun je in redelijke anonimiteit niet alleen leuke 'gesprekken' met elkaar delen. De personen aan de andere kant van het scherm worden voor sommigen geen mensen meer maar dingen. En dingen kwetsen mag.
Je kan conclusies gaan trekken over mensen via hun tweets, die helemaal niets met de realiteit te maken hebben. En in plaats van iedereen in zijn of haar waarde te laten, vinden sommigen het dan ineens nodig om hun zelf getrokken conclusies achter je rug om met anderen te gaan delen. En helaas zijn er mensen die alles wat ze lezen voor waarheid aannemen.
Zo werd ik gisteravond plotseling uitgemaakt voor zielepoot omdat iemand van verschillende kanten voor me was gewaarschuwd dat ik een stiekemerd ben.
Nu weet ik niet wat ze dan zoal te horen had gekregen en al helemaal niet van wie ze dat dan te horen had gekregen, maar het was van verschillende kanten gekomen dus moest het wel waar zijn.
Nu had ze me in de afgelopen weken talloze malen een volg verzoek gedaan, soms wel 4x op een dag. Iedere keer had ik haar binnen gelaten. Ik moet daar toestemming voor geven aangezien ik een slot op mijn twitter account heb. Nu zijn er wel vaker storingen op twitter waarbij mensen zonder dat ze daar zelf iets voor doen, plotseling accounts ontvolgen, maar het was steeds dezelfde die verdween om een paar uur later een nieuw volg verzoek te plaatsen. Dus nadat ik haar voor de zoveelste keer in een week tijd binnen had gelaten vroeg ik haar toch maar eens wat er toch steeds mis ging. Ik kreeg een paar venijnige en vooral niet te begrijpen reacties terug en pats, ik werd wederom ontvolgt.
Gisteren kreeg ik binnen een uur tijd weer 2x een volg verzoek van haar en liet haar wederom binnen met uiteindelijk het resultaat van een korte maar bizarre tweet wisseling waarin ze kenbaar maakte dat we al in geen maanden meer fatsoenlijk contact hadden gehad, ze van diverse kanten voor me was gewaarschuwd en ze niet van plan was om dat contact alsnog met me op te starten. En wederom werd ik ontvolgt.
Het is en blijft twitter. Mensen gaan je volgen en mensen ontvolgen je weer als je tweets hen niet aanstaan. Is niks mis mee, zo doe ik het zelf ook.
Maar waarom zou je iemand tientallen keren gaan volgen, afzeiken en vervolgens weer ontvolgen? Als je dan rare verhalen over iemand hoort die je niet aanstaan, blijf dan niet keer op keer toch weer toegang vragen tot het account van die persoon!
En als je dan niet wil vertellen wie er over me heeft zitten roddelen, zeg dat dan ook niet!
Waarom ik me hier zo druk om maak? Omdat het zo'n machteloos gevoel geeft. Ik kan me niet verweren tegen zoiets. Ik weet niet eens tegen wie ik me moet verweren!
Moet ik nu achterdochtig worden en iedereen die zowel de betreffende dame als mij volgt gaan blocken?
Wat is dat toch, dat sommige mensen er op kicken om iemand virtueel kapot te maken? Voelt dat lekker, dat gevoel van macht? Weten dat je iemand kan maken en breken via twitter?
En dan vinden mensen het raar dat ik weiger om naar een tweetup te gaan. Ik kijk wel link uit! Er hoeft maar 1 randdebiel rond te lopen die het virtueel slopen van mensen saai begint te vinden en het nu weleens goed in real life aan wil pakken en daar ga je met je goeie gedrag. Want geloof me, dergelijke hufters kiezen echt niet iemand uit waar ze flink wat weerstand van kunnen verwachten.
En ik mag dan verbaal redelijk uit de voeten kunnen, maar lichamelijk stel ik natuurlijk geen zak voor. Het ideale prooidier voor dergelijke misselijke types.
Ik begrijp meer en meer waarom sommige mensen hun twitter account opheffen. Het is echt niet allemaal rozengeur en maneschijn. Maar ik verdom het om mijn account op te heffen.
Op twitter kan ik een paar uur per dag afleiding vinden, grappen en grollen. Twitter is mijn fantasie wereldje waar ik niet beperkt ben door lichamelijke problemen en bij wijze van spreken kan vliegen. Dat laat ik me niet afnemen door een handvol achterbakse mensen die mij blijkbaar het licht in de ogen nog niet gunnen maar niet het lef hebben om dit tegen mij te zeggen en het via anderen spelen.
Ben ik nu boos op die dame die blindelings alles geloofde wat ze over me te horen kreeg? Welnee. Maar ik ben wel teleurgesteld dat ze niet verder dacht, zich zo makkelijk heeft laten beïnvloeden en me wel degelijk gekwetst heeft.
Dus een eventueel nieuw volg verzoek van haar kant zal ik niet meer honoreren want twitter moet voor mij wel ontspanning blijven en geen bron van spanning worden. Dat heb ik irl al genoeg en voel geen behoefte om nog meer zelf op te zoeken.
vrijdag 8 april 2011
Homo bashen
Waarom worden we steeds intoleranter in dit ooit toch zo tolerante land? Waar gaat het mis in de opvoeding, of het gebrek daaraan, richting onze kinderen waardoor een potje homo bashen niet langer als discriminatie gezien lijkt te worden maar als vrijheid van meningsuiting? Waarom moet mijn zoon zich tegenover klasgenoten 'verantwoorden' voor het feit dat hij het prima kan vinden met 'die homo' uit diezelfde klas en zijn klasgenoten van allemaal 16 en 17 jaar nog uitleggen dat een vriendschap hebben met een homoseksuele jongen van hem nog geen homo maakt en dat 'die homo' voor hem gewoon Richard is met een goed gevoel voor humor.
Waarom maakt mijn generatie zoveel minder een probleem van homoseksualiteit als de generatie van mijn kinderen? Praten we niet meer met onze kinderen? Gaan we er misschien gewoon vanuit dat de kinderen van nu hun seksuele voorlichting wel op school krijgen en dat men daar het onderwerp homoseksualiteit wel op een normale en gezonde manier zal bespreken? Want echt, ik snap er niks meer van!
Waar gaat het mis? Waarom zijn programma's nodig als 'Uit de kast'? Om eerlijk te zijn irriteer ik me een beetje aan dat programma. Ieder z'n ding natuurlijk en er is blijkbaar een behoefte aan dergelijke programma's, maar ik vind het hele 'uit de kast komen' en bizar iets. Ik ben nooit met mijn ouders om de tafel gaan zitten om ze met de zenuwen gierend door m'n keel te vertellen: "Pap, mam... ik moet jullie iets vertellen. Ik ben hetero."
Okay, niet iedereen heeft een aangeboren 'gaydar' en misschien ziet niet iedere ouder het aan het eigen kind omdat ze er te dicht op zitten of weet ik veel, maar je kind is je kind en die zal echt niet plotseling een totaal andere persoonlijkheid krijgen na het uit de kast komen. Het zou gewoon geen barst uit moeten maken.
En ja ik besef dat je je als ouder in deze tijd inderdaad meer zorgen gaat maken om je kind als het homoseksueel blijkt te zijn, want hé... discriminatie ligt dus wel degelijk op de loer.
Nee mensen, het gaat de verkeerde kant op in ons land. En ik heb werkelijk geen idee hoe je deze trend om kan draaien. Het enige waar ik enige controle over heb is wat ik mijn eigen kinderen vertel. En het zijn die kleine dingetjes die het hem doen in de opvoeding. Mijn zoon was nog maar 3 jaar toen hij vroeg wat trouwen was. Vervolgens heb ik hem uitgelegd wat trouwen inhoud en dat 2 mensen die veel van elkaar houden dat doen. Niet een man en een vrouw maar 2 mensen. Ik ben er persoonlijk heilig van overtuigd dat altijd op zo'n manier vragen beantwoorden je een kind zonder vooroordelen op kan voeden. Dan is het dus niet raar als een vriend hand in hand aan komt met zijn nieuwe vriend om hem voor te stellen. Hier geen rare blikken van mijn kinderen als ze twee vrouwen elkaar zien kussen en innig omhelzen. Geen gegiechel of wijzende vingers want het boeit ze niet omdat het in hun ogen niet anders is dan bij een man en een vrouw.
Toen zo'n 20 jaar geleden onze beste vriend mijn man en mij uitnodigde om langs te komen en bloed nerveus koffie ging zetten wist ik wat er ging komen die avond. De eerste keer dat ik hem ontmoette was het eerste wat ik zei toen we thuis kwamen: "Wat een leuke knul is dat! Daar zou ik vroeger zoooo voor gevallen zijn want ik viel altijd voor homo's." Mijn man ontkende hevig. "Dat is geen homo hoor! Met hem heb ik die opleiding gevolgd en hij had altijd de grootste mond over lekkere wijven dit en lekkere wijven dat." Nou dat zal allemaal best, maar mijn 'gaydar' heeft me nog nooit in de steek gelaten en ik wist het zeker, die knul was net zo min vies van een lekkere vent als ik! Een paar jaar later zaten we dus op uitnodiging van die knul bij hem op de bank, toe te kijken hoe hij amper in staat was om koffie in te schenken door de zenuwen. Na een half uur had hij genoeg moed verzamelt en kwam het hoge woord eruit. "Ik hoop niet dat jullie schrikken of boos worden, want uiteindelijk heb ik jullie toch een aantal jaar voorgelogen maar ik ben dus homo." In 1 adem en in een razend tempo kwam het eruit bij hem, alsof hij bang was zich anders halverwege te bedenken en het toch maar niet te vertellen. "Dus toch!", verzuchtte mijn man terwijl ik opstond, naar onze vriend toeliep met uitgestoken hand en zei: "En ik ben dus Wil, aangenaam kennis te maken." Ondertussen was mijn man ook opgestaan, sloeg een arm om mijn schouder en de ander om de schouder van onze vriend. Ik heb nog nooit iemand zo snel zo af zien vallen. Alsof onze vriend in 10 seconden tijd 50 kilo overtollig gewicht van zich af liet glijden.
We prijzen in onze maatschappij wel mensen om hun individualiteit, stimuleren onze kinderen om geen kuddedier te zijn en om zichzelf te ontplooien. Waarom lijken we dan steeds minder in staat te zijn om de seksuele geaardheid van ieder individu gewoon te accepteren zoals het is? Want hoe je het ook bekijkt, ongeacht huidskleur, afkomst, opvoeding, seksuele geaardheid, smaak, politieke voorkeur enz... we zijn en blijven 1 ding met elkaar gemeen hebben. We zijn allemaal mensen.
Waarom maakt mijn generatie zoveel minder een probleem van homoseksualiteit als de generatie van mijn kinderen? Praten we niet meer met onze kinderen? Gaan we er misschien gewoon vanuit dat de kinderen van nu hun seksuele voorlichting wel op school krijgen en dat men daar het onderwerp homoseksualiteit wel op een normale en gezonde manier zal bespreken? Want echt, ik snap er niks meer van!
Waar gaat het mis? Waarom zijn programma's nodig als 'Uit de kast'? Om eerlijk te zijn irriteer ik me een beetje aan dat programma. Ieder z'n ding natuurlijk en er is blijkbaar een behoefte aan dergelijke programma's, maar ik vind het hele 'uit de kast komen' en bizar iets. Ik ben nooit met mijn ouders om de tafel gaan zitten om ze met de zenuwen gierend door m'n keel te vertellen: "Pap, mam... ik moet jullie iets vertellen. Ik ben hetero."
Okay, niet iedereen heeft een aangeboren 'gaydar' en misschien ziet niet iedere ouder het aan het eigen kind omdat ze er te dicht op zitten of weet ik veel, maar je kind is je kind en die zal echt niet plotseling een totaal andere persoonlijkheid krijgen na het uit de kast komen. Het zou gewoon geen barst uit moeten maken.
En ja ik besef dat je je als ouder in deze tijd inderdaad meer zorgen gaat maken om je kind als het homoseksueel blijkt te zijn, want hé... discriminatie ligt dus wel degelijk op de loer.
Nee mensen, het gaat de verkeerde kant op in ons land. En ik heb werkelijk geen idee hoe je deze trend om kan draaien. Het enige waar ik enige controle over heb is wat ik mijn eigen kinderen vertel. En het zijn die kleine dingetjes die het hem doen in de opvoeding. Mijn zoon was nog maar 3 jaar toen hij vroeg wat trouwen was. Vervolgens heb ik hem uitgelegd wat trouwen inhoud en dat 2 mensen die veel van elkaar houden dat doen. Niet een man en een vrouw maar 2 mensen. Ik ben er persoonlijk heilig van overtuigd dat altijd op zo'n manier vragen beantwoorden je een kind zonder vooroordelen op kan voeden. Dan is het dus niet raar als een vriend hand in hand aan komt met zijn nieuwe vriend om hem voor te stellen. Hier geen rare blikken van mijn kinderen als ze twee vrouwen elkaar zien kussen en innig omhelzen. Geen gegiechel of wijzende vingers want het boeit ze niet omdat het in hun ogen niet anders is dan bij een man en een vrouw.
Toen zo'n 20 jaar geleden onze beste vriend mijn man en mij uitnodigde om langs te komen en bloed nerveus koffie ging zetten wist ik wat er ging komen die avond. De eerste keer dat ik hem ontmoette was het eerste wat ik zei toen we thuis kwamen: "Wat een leuke knul is dat! Daar zou ik vroeger zoooo voor gevallen zijn want ik viel altijd voor homo's." Mijn man ontkende hevig. "Dat is geen homo hoor! Met hem heb ik die opleiding gevolgd en hij had altijd de grootste mond over lekkere wijven dit en lekkere wijven dat." Nou dat zal allemaal best, maar mijn 'gaydar' heeft me nog nooit in de steek gelaten en ik wist het zeker, die knul was net zo min vies van een lekkere vent als ik! Een paar jaar later zaten we dus op uitnodiging van die knul bij hem op de bank, toe te kijken hoe hij amper in staat was om koffie in te schenken door de zenuwen. Na een half uur had hij genoeg moed verzamelt en kwam het hoge woord eruit. "Ik hoop niet dat jullie schrikken of boos worden, want uiteindelijk heb ik jullie toch een aantal jaar voorgelogen maar ik ben dus homo." In 1 adem en in een razend tempo kwam het eruit bij hem, alsof hij bang was zich anders halverwege te bedenken en het toch maar niet te vertellen. "Dus toch!", verzuchtte mijn man terwijl ik opstond, naar onze vriend toeliep met uitgestoken hand en zei: "En ik ben dus Wil, aangenaam kennis te maken." Ondertussen was mijn man ook opgestaan, sloeg een arm om mijn schouder en de ander om de schouder van onze vriend. Ik heb nog nooit iemand zo snel zo af zien vallen. Alsof onze vriend in 10 seconden tijd 50 kilo overtollig gewicht van zich af liet glijden.
We prijzen in onze maatschappij wel mensen om hun individualiteit, stimuleren onze kinderen om geen kuddedier te zijn en om zichzelf te ontplooien. Waarom lijken we dan steeds minder in staat te zijn om de seksuele geaardheid van ieder individu gewoon te accepteren zoals het is? Want hoe je het ook bekijkt, ongeacht huidskleur, afkomst, opvoeding, seksuele geaardheid, smaak, politieke voorkeur enz... we zijn en blijven 1 ding met elkaar gemeen hebben. We zijn allemaal mensen.
donderdag 7 april 2011
Limmerick
Er was eens een man uit Drachten
Die probeerde een mier te verkrachten
Hij gebruikte wat gel
Toen gleed het dus wel
Dat moest ook de pijn wat verzachten
Die probeerde een mier te verkrachten
Hij gebruikte wat gel
Toen gleed het dus wel
Dat moest ook de pijn wat verzachten
Slangenmens
"Moet je kijken wat ze kan! Laat nog eens zien mop, laat oma ook eens zien hoe jij jezelf in de knoop kan leggen." Van kleins af aan was ik apart... een attractie. Benen in m'n nek leggen, dubbel klappen zowel voorover als achterover, vingers in de meest bizarre kronkels leggen. Ik leek uit elastiek te bestaan.
Sporten was ik echter een drama in. Geld om op een sport te gaan was er thuis niet, maar ik miste het ook niet want tijdens de gymlessen op school bakte ik er toch ook al niks van.
Na gymles nummer zoveel waarvan ik met zware blessures thuiskwam werd er door de huisarts vastgesteld dat mijn grove motoriek niet bijzonder ontwikkeld was. Want tja, ik struikelde immers nog over m'n eigen voeten leek het wel. Knieën die de verkeerde kant op door klapten, bijna maandelijkse verzwikte enkels, verstuikte polsen, gewrichten die ik uit de kom plopte alsof het niets was en al snel zelfstandig weer terug op hun plek kreeg en maar inzwachtelen als het weer mis was gegaan. Oh oh, wat was ik toch een wildebras en onhandig bovendien! "Gelukkig ben je bijzonder lenig, misschien moet je in een circus gaan werken later", zei een goed bedoelende huisarts me, toen hij klaar was met inzwachtelen. "Wel een weekje rustig aan doen nu."
Mijn hele leven ben ik ziekenhuis in en ziekenhuis uit gegaan. Ik heb meer specialisten gezien dan me lief is. Misselijk kan ik worden van de lucht die er hangt in een ziekenhuis. De meest uiteenlopende rare dingen heb ik gehad en meegemaakt. Ik kom vingers te kort om het aantal operaties te tellen die ik heb ondergaan. Ook fysiotherapeuten kan ik niet meer zien. Hoeveel pech kan 1 persoon hebben voordat iemand bedenkt dat het geen toeval meer kan zijn?
Ik moest 44 jaar worden voordat een reumatoloog al die losse puzzelstukjes in elkaar begon te klikken. Al mijn lichamelijke problemen bleken in 1 plaatje te passen.
Dat lichaam van elastiek, wat regelmatig amper meer kan bewegen van de ontstoken gewrichten, gescheurde pezen en spieren, ontwrichtingen en meer van zulke fraaie dingen, bleek een aangeboren afwijking te zijn.
Een afwijking die zelfs kon verklaren waarom ik meerdere miskramen had gekregen, mijn kinderen te vroeg werden geboren, waarom mijn dochter met zo'n bloedvaart werd geboren dat ze per ongeluk in het ligbad ter wereld kwam. Een afwijking die zo divers is en op zoveel vlakken ingrijpt op je lichaam, dat geen enkele specialist voorheen alle 'onhandige ongelukjes', het moeilijk genezen van mijn littekens, mijn artrose, reuma, chronische bekkeninstabiliteit en noem alle shit maar op die ik de afgelopen 44 jaar als diagnose te horen heb gekregen, in elkaar kon klikken.
Ik ben niet gewoon erg lenig, onhandig en een pechvogel. Ik ben geboren met het Hypermobiliteitssyndroom. En dikke pech voor mij, ik ben 44 jaar lang verkeerd behandeld, niet serieus genomen, als onhandig en lomp door het leven gegaan met als gevolg dat er onherstelbare schade is opgetreden.
Ik wacht nu op een oproep van een klinisch geneticus (cool, die had ik nog niet gehad in mijn rijtje specialisten) omdat er heel veel tekenen zijn dat ik weleens het syndroom van Ehlers-Danlos zou kunnen hebben. Dit gezien het feit dat ook mijn huid bijzonder rekbaar is.
Als dit het geval blijkt te zijn wordt mijn diagnose HMS aangepast naar EDS van het type Hypermobiel.
Hoe dan ook, wat de uiteindelijke diagnose ook gaat worden, genezen kan het niet. Je moet ermee leren leven, zoals ze dat zo fraai zeggen. Tja... ik leef er inmiddels al 44 jaar mee dus wat valt er nog meer te leren denk ik dan. Maar ik kan dus wel leren om mijn gewrichten op de juiste manier te belasten, voor zover die nog niet onherstelbaar gesloopt zijn. Ik moet leren om beter naar m'n lichaam te luisteren en ik moet vooral heel veel afleren! Het moet nu klaar zijn met het 'door de pijn heen gaan' en op die manier nog meer schade toebrengen.
Ik moet vooral verwerken en me er bij neerleggen dat al die artsen en specialisten, door de jaren heen, niet beter wisten en altijd hebben gehandeld naar hun kennis van dat moment. En helaas is het nog steeds geen algemeen bekende aandoening waardoor ik zelfs na de diagnose nog van mijn huisarts te horen kreeg: "Je zit op je 44e nog super lenig in elkaar. Gaan ze daar nu ook nog een probleem van maken? Geniet er gewoon van!"
Sporten was ik echter een drama in. Geld om op een sport te gaan was er thuis niet, maar ik miste het ook niet want tijdens de gymlessen op school bakte ik er toch ook al niks van.
Na gymles nummer zoveel waarvan ik met zware blessures thuiskwam werd er door de huisarts vastgesteld dat mijn grove motoriek niet bijzonder ontwikkeld was. Want tja, ik struikelde immers nog over m'n eigen voeten leek het wel. Knieën die de verkeerde kant op door klapten, bijna maandelijkse verzwikte enkels, verstuikte polsen, gewrichten die ik uit de kom plopte alsof het niets was en al snel zelfstandig weer terug op hun plek kreeg en maar inzwachtelen als het weer mis was gegaan. Oh oh, wat was ik toch een wildebras en onhandig bovendien! "Gelukkig ben je bijzonder lenig, misschien moet je in een circus gaan werken later", zei een goed bedoelende huisarts me, toen hij klaar was met inzwachtelen. "Wel een weekje rustig aan doen nu."
Mijn hele leven ben ik ziekenhuis in en ziekenhuis uit gegaan. Ik heb meer specialisten gezien dan me lief is. Misselijk kan ik worden van de lucht die er hangt in een ziekenhuis. De meest uiteenlopende rare dingen heb ik gehad en meegemaakt. Ik kom vingers te kort om het aantal operaties te tellen die ik heb ondergaan. Ook fysiotherapeuten kan ik niet meer zien. Hoeveel pech kan 1 persoon hebben voordat iemand bedenkt dat het geen toeval meer kan zijn?
Ik moest 44 jaar worden voordat een reumatoloog al die losse puzzelstukjes in elkaar begon te klikken. Al mijn lichamelijke problemen bleken in 1 plaatje te passen.
Dat lichaam van elastiek, wat regelmatig amper meer kan bewegen van de ontstoken gewrichten, gescheurde pezen en spieren, ontwrichtingen en meer van zulke fraaie dingen, bleek een aangeboren afwijking te zijn.
Een afwijking die zelfs kon verklaren waarom ik meerdere miskramen had gekregen, mijn kinderen te vroeg werden geboren, waarom mijn dochter met zo'n bloedvaart werd geboren dat ze per ongeluk in het ligbad ter wereld kwam. Een afwijking die zo divers is en op zoveel vlakken ingrijpt op je lichaam, dat geen enkele specialist voorheen alle 'onhandige ongelukjes', het moeilijk genezen van mijn littekens, mijn artrose, reuma, chronische bekkeninstabiliteit en noem alle shit maar op die ik de afgelopen 44 jaar als diagnose te horen heb gekregen, in elkaar kon klikken.
Ik ben niet gewoon erg lenig, onhandig en een pechvogel. Ik ben geboren met het Hypermobiliteitssyndroom. En dikke pech voor mij, ik ben 44 jaar lang verkeerd behandeld, niet serieus genomen, als onhandig en lomp door het leven gegaan met als gevolg dat er onherstelbare schade is opgetreden.
Ik wacht nu op een oproep van een klinisch geneticus (cool, die had ik nog niet gehad in mijn rijtje specialisten) omdat er heel veel tekenen zijn dat ik weleens het syndroom van Ehlers-Danlos zou kunnen hebben. Dit gezien het feit dat ook mijn huid bijzonder rekbaar is.
Als dit het geval blijkt te zijn wordt mijn diagnose HMS aangepast naar EDS van het type Hypermobiel.
Hoe dan ook, wat de uiteindelijke diagnose ook gaat worden, genezen kan het niet. Je moet ermee leren leven, zoals ze dat zo fraai zeggen. Tja... ik leef er inmiddels al 44 jaar mee dus wat valt er nog meer te leren denk ik dan. Maar ik kan dus wel leren om mijn gewrichten op de juiste manier te belasten, voor zover die nog niet onherstelbaar gesloopt zijn. Ik moet leren om beter naar m'n lichaam te luisteren en ik moet vooral heel veel afleren! Het moet nu klaar zijn met het 'door de pijn heen gaan' en op die manier nog meer schade toebrengen.
Ik moet vooral verwerken en me er bij neerleggen dat al die artsen en specialisten, door de jaren heen, niet beter wisten en altijd hebben gehandeld naar hun kennis van dat moment. En helaas is het nog steeds geen algemeen bekende aandoening waardoor ik zelfs na de diagnose nog van mijn huisarts te horen kreeg: "Je zit op je 44e nog super lenig in elkaar. Gaan ze daar nu ook nog een probleem van maken? Geniet er gewoon van!"
Een poging wagen
Ruim een jaar zit ik nu op twitter en zie daar het ene blog na het andere voorbij komen. Sommigen zijn helemaal niks, maar zo af en toe kom je ware juweeltjes tegen. Geen idee wat ik ermee wil gaan bereiken, met dit blog. Misschien wel helemaal niks. Wel voel ik me soms heel beperkt op twitter, met die 140 karakters die je per tweet tot je beschikking hebt. Dat is in een blog natuurlijk wel andere koek. Daar kun je bezig blijven tot je een ons weegt.
Heb ik dan zoveel te melden? Welnee, eigenlijk helemaal niets. Want ook een blog is internet en wie spuugt nu z'n hele hebben en houden op het internet? Zo ook ik niet.
Als onvoorstelbare digibeet was ik wel nieuwsgierig of ik in staat zou zijn om zoiets als een blog in elkaar te zetten. Ik ben nu al uren bezig geweest met het instellen en opmaken van dit blog nog voordat ik een letter geschreven had. Geen idee hoe het eruit komt te zien. Echt, ik ben een ramp met dit soort dingen. We zullen wel zien waar het schip gaat stranden.
Heb ik dan zoveel te melden? Welnee, eigenlijk helemaal niets. Want ook een blog is internet en wie spuugt nu z'n hele hebben en houden op het internet? Zo ook ik niet.
Als onvoorstelbare digibeet was ik wel nieuwsgierig of ik in staat zou zijn om zoiets als een blog in elkaar te zetten. Ik ben nu al uren bezig geweest met het instellen en opmaken van dit blog nog voordat ik een letter geschreven had. Geen idee hoe het eruit komt te zien. Echt, ik ben een ramp met dit soort dingen. We zullen wel zien waar het schip gaat stranden.
Abonneren op:
Posts (Atom)