Ze had er zo naar uitgekeken, mijn dochter. Spannend en ook wel een beetje eng om met haar klas op survivalkamp te gaan in Wallonië. Twee jaar geleden was zoonlief daar ook al naartoe geweest met zijn klas en belandde op de laatste dag in het ziekenhuis nadat hij met een mountainbike over de kop was geslagen en op een rotsblok was neer gekwakt. Een gebroken sleutelbeen was het gevolg.
Na het ophalen van die verhalen was dochterlief tot de conclusie gekomen dat zij dat wel moest overtreffen en met minstens 2 botbreuken thuis zou komen wilde ze nog een beetje meetellen.
Maandagochtend om 6:15 uur stonden we dus onze dochter uit te zwaaien toen ze met haar klas en nog wat andere klassen van VWO2 vertrok met een bus richting België.
Diezelfde avond nog kregen we om 22:45 uur een telefoontje. Ze was in het ziekenhuis met een leerkracht.
Ze was met een mountianbike over de kop geslagen op... jawel... precies dezelfde berg als waar zoonlief 2 jaar geleden zijn sleutelbeen brak na een zelfde actie.
Geen hond die Nederlands of Engels sprak in dat ziekenhuis en met haar 2 jaar Frans kwam ze ook niet echt ver. Geen enkele leerkracht die genoeg Frans verstond of sprak om te begrijpen hoe of wat, maar met handen en voetenwerk begrepen ze dat haar elleboog verstuikt was... of gebroken of zo. Hoe dan ook, ze werd in het gips gezet. Tja... nu ben ik geen dokter maar volgens mij stoppen ze niet je hele arm in het gips om een verstuikte elleboog. Bovendien had ze haar elleboog niet meer kunnen bewegen en had er een boze dame aan haar arm lopen rukken omdat die gestrekt op de foto moest.
Dat was dus mislukt. Met geen geweld was die arm recht te krijgen en nu konden ze niet precies zien wat er aan de hand was.
Vanavond kwam ze thuis, want mevrouw had niet voortijdig het kamp willen verlaten. Dan miste ze alle lol met haar klasgenoten. En ondanks dat ze dus nergens meer aan mee had kunnen doen qua activiteiten, heeft ze de 3 dagen gewoon uitgezeten.
Ik wist niet wat ik zag toen ik bij thuiskomt haar eens goed bekeek. Haar rechterwang donkerblauw en dik, rechterarm gezwollen en blauw, haar benen waren zo blauw dat niet op te maken is of en diverse grote blauwe plekken zijn of dat het gewoon egaal diep purper is. Ook haar knieën waren kapot waarvan eentje zelfs smerig aan het ontsteken is en de gele pus droop onder een slecht plakkende pleister uit.
Overal schrammen, schaafplekken. Het lijkt meer op een slachtoffer van een flink auto ongeluk dan iemand die van een fiets is gevallen.
En dat gips!.. Ik heb in mijn leven veel in het gips gezeten maar dit had ik echt nog nooit gezien.
Van vlak onder haar schouder tot en met haar hand is in het verband gewikkeld en vervolgens lijkt het alsof ze een er een paar kleuters op los gelaten hebben die handen vol klodder gips erop hebben gekwakt en als een stelletje amateurs wat aan het uitsmeren zijn gegaan. Op sommige plekken zit helemaal geen gips, op andere plaatsen zit het letterlijk 6 cm dik.
"Hebben ze geen gipsverband gebruikt?" vroeg ik vol verbijstering. "Weet ik veel! Gewoon een paar lagen verband en een soort watten, toen weer verband en toen ging iemand een soort dikke pap maken van gips en dat hebben ze er toen op gedaan en een beetje verdeeld."
Loodzwaar die arm, maar geen mitella of niks en het advies om het na 10 dagen eens te laten controleren hoe het ervoor staat. Niemand heeft haar verder nagekeken of ze ergens anders nog iets mankeerde, terwijl het toch overduidelijk is dat ze een hele smerige smakker heeft gemaakt.
Aangezien we 2 jaar geleden bij onze zoon een brief in handen kregen voor het ziekenhuis hier, waar na vertaling op bleek te staan dat zijn sleutelbeen was verbrijzeld en er minstens 3 breuken waren vastgesteld die na controle hier in het ziekenhuis, gelijk na aankomst stiekem toch maar 1 breuk bleek te zijn, is ons vertrouwen in dat Belgische ziekenhuis niet optimaal.
We zijn vanavond dus nog wel naar de huisartsenpost geweest, maar daar kon men niks voor ons doen.
Ze kunnen niet door het gips heen kijken en het was niet bepaald een spoedgeval nu ze toch al ingepakt zat. Dus morgen moet ik de huisarts bellen, een verwijsbrief halen en dan alsnog richting ziekenhuis om nieuwe foto's te laten maken en dan maar zien of dat gips wel zo nodig is en zo ja... nieuw gips er omheen.
Leuk, zo'n survivalkamp! Nou ja, ze heeft 's avonds de grootste lol gehad en halve nachten de boel op stelten gezet en dat pakt niemand haar meer af. Maar ik ben toch blij dat ze weer thuis is.
Eigenlijk absurd dat je in België bent en in het ziekenhuis niemand Nederlands spreekt. En dat voor een tweetalig land.
BeantwoordenVerwijderenJe hebt wel een stel wilde kinderen zo te lezen, maar je dochter heeft haar woord wel gehouden :)
Ben wel benieuwd wat nou de uitslag van het Nederlandse ziekenhuis was.