"Ik ervaar mijn huwelijksband als knellend", zeg ik tegen mijn man, terwijl ik mijn rechterhand onder zijn neus houd. "Hmm, het lijkt me beter als je zorgt dat je daar vanaf komt voordat we over moeten gaan tot amputatie", zegt hij met een grijns op zijn gezicht.
Ik ga de keuken in en zeep zorgvuldig mijn ringvinger in die meer weg heeft van een worstje dan van een vinger en doe verwoede pogingen om mijn trouwring af te krijgen.
"Het lukt niet!", roep ik mijn man toe. "Hoe kom ik nou ooit van je af?" Ik heb mijn zin amper uitgesproken of er begint beweging in te komen. Ik voeg nog meer zeep toe en na een paar minuten worstelen en een bijna paars aangelopen vinger, heb ik ineens mijn trouwring los in mijn hand.
Ik slaak een diepe zucht, spoel mijn handen en trouwring af, droog de hele handel en ga weer naar binnen.
"Ja zo zijn we niet getrouwd!" zegt manlief met een dreigende ondertoon.
"Dat zal best, maar het heeft een positieve invloed op de doorbloeding van mijn vinger dus ik laat het maar even zo."
"Dan zou ik die ring aan je andere ringvinger ook maar af doen als ik jou was, want die gaat precies dezelfde kant op. En je gaat natuurlijk aan de ketting totdat je je trouwring weer om hebt, dat begrijp je."
"En jij denkt dat dat helpt? Heb je Saw gezien?"
"Ja, daarom gaat de ketting ook niet om je enkel maar om je nek."
"Kut, dat heb ik weer."
Ik kruip nog eens wat dichter tegen hem aan op de bank en krijg een arm om me heen terwijl hij met 1 vingertop zachtjes mijn toch wat gehavende ringvinger streelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten