Ontspan maar

"Help me te leren ontspannen!", was mijn reactie gisteren op de vraag van de fysiotherapeut wat ik wil bereiken met de fysio. Ik ben volkomen uitgeput van de spierspanning hele dagen. Ik weet niet meer hoe je moet ontspannen, de boel los kan laten.

De massage die ik de week ervoor had gekregen was prettig en eventjes kon ik daar op die massagetafel voelen hoe mijn rug iets ontspande. Maar er iets mee opgeschoten ben ik niet want de boel spande weer in alle hevigheid aan toen ik van die tafel af kwam.
Gisteren kreeg ik dus oefeningen die me meer bewust van mijn lichaam moeten maken en leren ontspannen.
Ik moest plaats nemen op een grote gymbal. Een soort enorme skippybal maar dan zonder handvat. Zelf nam ze ook plaats op zo'n ding en zei: "Kijk, als je op zo'n bal zit dwing je je lichaam om te bewegen. Beweeg je niet, dan raak je uit balans." Ik zag hoe ze zelf continu met kleine soepele bewegingen zichzelf in balans hield.
Dus ik werk mezelf op een gymbal en zit doodstil toe te kijken bij haar. Wat nou gedwongen worden om te bewegen? Als je zit, dan zit je.
"En nu langzaam kleine stukjes naar voren en naar achteren rollen en van links naar rechts."
Ik volg keurig de instructies op en voel mijn hele lichaam van een hoge spierspanning doorschieten in een volledige verkramping.
En dit zou moeten ontspannen? Het heeft een averechts effect!

Na een minuut of 20 oefeningen doen die geen van allen het effect hebben van wat we willen bereiken komt de peut tot de conclusie dat het stabiliseren van mijn bekken een automatisme is geworden door de jaren heen en ik bang ben om de controle te verliezen over mijn lichaam. Ja duh!
De spieren rond dat bekken KAN ik niet loslaten want dan sodemietert de hele boel uit elkaar. Maar hoe ontspan ik de rest?

Als ik een bekkenband aan heb houd die de boel wel bij elkaar en hoef ik zelf niets aan te spannen. Maar dan nog blijft de hele handel aangespannen als een opgepompte bodybuilder die zijn kunstjes laat zien.
"Het zit tussen je oren", merkt de peut op, "je moet DURVEN loslaten."
Een tikkie wanhopig begin ik te worden. Het is geen kwestie van durven bij me! Ik ben niet bang voor eventuele gevolgen, ik ben niet bang voor pijn want pijn is alles wat ik ken. Ik weet alleen niet HOE!

Toen ik afgelopen nacht in bed lag en voor de verandering de slaap weer eens niet kon vatten, probeerde ik zeer bewust om mijn hele lichaam af te gaan en stuk voor stuk alles los te laten. Ik betrapte mezelf er weer op met gebalde vuisten in bed te liggen.
Hoofd losjes heen en weer bewegen zodat die nek ontspant... check.
Schouders loslaten... hmm, lastige... yes check.
Handen open en zwieber los die handel... check.
En vervolgens merk ik dat de spieren in mijn nek alweer als strak gespannen kabels mijn hoofd in een verkrampte positie houden.
Terug omhoog dus. Hoofd losjes bewegen en los die nekspieren... check.
Kut! Weer gebalde vuisten.

Tegen een uur of 5 ben ik uitgeput in een rusteloze slaap gevallen die een paar minuten duurt want dan begin ik te draaien en ben ik weer wakker. Zo doezel ik door tot om half 7 de wekker gaat en ik vaststel dat ik niet op of neer kan.
Het is weer zo ver. Ik ben volkomen verkrampt en alles doet pijn.
In mijn hoofd hoor ik de peut tegen me zeggen: "Wat belangrijk is bij HMS is dat je leert niet langer door de pijn heen te gaan. Pijn is een waarschuwing dat het fout gaat als je verder gaat."
Geweldig, ik kan toch moeilijk in m'n bed blijven liggen tot de pijn minder wordt? Dan kom ik dat nest nooit meer uit. En ik weet wel... je moet geen dingen doen die nog meer pijn veroorzaken. Dus ik rol mijn bed uit alsof ik een exoskelet aan heb en besluit eenmaal beneden om ook vandaag weer vooral maar geen pijnstiller te nemen. Want als ik die wel neem voel ik helemaal niet meer wanneer is mijn grenzen over ga.

"Doe je vandaag weer een Koos Alberts imitatie mam?"
"Verre van schat, ik ben verre van lam. Ik krijg de boel juist niet ontspannen."
"Ik denk toch dat ik je maar Toos ga noemen. Lamme Toos."

Had ik al gezegd dat HMS zuigt? Dan toch nog maar een keer in de herhaling.
Het Hypermobiliteitssyndroom ZUIGT! BIG TIME!

En dan gaan we nu verder met het weer...
Zonnig en warm, dus zeer geschikt om buiten een peuk te gaan roken.
Dit was het nieuws van dinsdag 19 april 2011, ik wens u nog een fijne dag toe.