woensdag 13 april 2011

Emotional rollercoaster

Net als op tv... dat wil ik!
Kijk naar een willekeurige aflevering van House MD en in een tijdsbestek van 42 minuten worden patiënten met bizarre aandoeningen door een team van artsen voorzien van een diagnose en behandeling.
Okay, eerst worden er nog een aantal verkeerde ideeën op tafel gekwakt, maar de behandeling daarvoor heeft zelden schadelijke gevolgen en voordat de aflevering voorbij is weet iedereen haarfijn wat er mis is en wat er aan gedaan moet worden.

Jammer genoeg lijkt het echte leven niet op een tv serie. In het echte leven kun je 44 jaar door het leven gaan met foute diagnoses en de daarbij behorende behandelingen die stiekem wel degelijk blijvende schade aanrichten.
Artsen zijn zo overbezet dat mijn dossier met de bevindingen en vragen van de fysiotherapeut over hoe nu verder, al 8 dagen op het bureau van de reumatoloog ligt. Hij is er simpelweg nog niet aan toe gekomen.

Wel heeft hij al het nodige besproken met mijn fysiotherapeut maar zij mag hetgeen er tussen haar en de reumatoloog over me is besproken niet aan mij vertellen. Dat moet de reumatoloog zelf doen want zo schijnt het te werken.
Probleem is alleen dat de reumatoloog tot z'n kruin bedolven is onder het werk en ik alleen een voorlopige afspraak met hem heb staan op 6 juni.
Ja, u leest het goed... 6 juni! Dat is inderdaad over 2 maanden.

Het enige wat ik los krijg uit zowel mijn fysiotherapeut als de assistente van de reumatoloog, is dat er iets niet goed zit in mijn onderrug. Een afwijking aan de ruggengraat die beter bekeken moet worden met behulp van een MRI.
Wanneer die MRI dan plaats gaat vinden is niet bekend. "Daar bellen we u nog wel voor."

Ondertussen kan de fysiotherapeut niet echt iets voor me betekenen want ze heeft de uitslag nodig van die MRI om te weten wat ik wel en niet kan/mag doen. Dus meer dan een massage geven om me in ieder geval eventjes te helpen ontspannen kan ze niet doen. En dat is hard nodig, dat ontspannen. Want door de jaren heen ben ik zo gewend geraakt aan alles aanspannen om de boel bij elkaar te houden, dat ik niet meer in staat ben om te ontspannen.
Daardoor raken alle spieren overbelast, kom je 's morgens uitgeput je bed uit na wederom een nacht wakker liggen en korte hazenslaapjes.
Geen energie om iets te doen, maar jezelf er wel toe zetten om dingen te doen die nodig zijn waardoor je vervolgens weer overbelast raakt.
Niet in staat zijn om aan te voelen wanneer je over grenzen heen gaat want je doet al jaren niets anders dan dat.

Een aantal jaar geleden kreeg ik spierverslappers voorgeschreven toen ik zo verkrampt was dat ik me niet meer kon bewegen. Oh ja, alles ontspande prima. Gevolg was alleen wel dat ik wakker werd met m'n heup uit de kom en m'n bekken weer ontwricht was. Dat bleek dus ook niet echt een succes te zijn.

Het was prettig hoor, die massage die ik eergisteren kreeg bij de fysiotherapeut. Ik voelde wel degelijk dat ik me begon te ontspannen. Maar na afloop moet je wel die massage tafel weer af en moet je alles weer aanspannen om niet alsnog door je kadaver heen te pleuren. Dus die ontspanning duurde ook maar zolang als ik daar lag.

Op weg naar huis, in de auto had ik moeite om niet te gaan huilen.  Het voelde alsof je een kind een snoepje voor houd en als dat kind verlekkert dat snoepje wil happen, snel wegtrekken en zelf op eten.
Ik mocht even ruiken, even likken zelfs. Proeven hoe het is om te ontspannen. Maar hebben mag ik het niet.

Waarom heb ik minder moeite met het accepteren van de pijn die er gewoon is dan met het even mogen ervaren hoe het ook had kunnen zijn?
Het was alsof met het wegvloeien van de spierspanningen ook mijn vechtlust weg stroomde. Mijn gebruikelijke 'mij krijg je niet kapot' instelling werd vervangen door een 'waarom mag ik dit niet altijd voelen' en werd overspoeld door zelfmedelijden.
En als ik iets verafschuw is het wel zelfmedelijden.

1 opmerking:

  1. Van mij mag het wel hoor, een beetje zelfmedelijden af en toe.
    Wat raar dat de reumatoloog pas over 2 maanden tijd heeft. Bedrijp dat hij het druk heeft, maar als hij een onderzoek doet, dan moet hij - vind ik - in een redelijke termijn vertellen wat er aan de hand is. Je kan mensen, zeker patiënten niet zo lang laten bungelen. Vind ik fout!

    Ik begrijp wel dat hij het moet vertellen, niet de fysiotherapeut. Dit toont maar weer aan dat het erg mis is, in ons land met de gezondheidszorg!

    BeantwoordenVerwijderen