Waarom maakt mijn generatie zoveel minder een probleem van homoseksualiteit als de generatie van mijn kinderen? Praten we niet meer met onze kinderen? Gaan we er misschien gewoon vanuit dat de kinderen van nu hun seksuele voorlichting wel op school krijgen en dat men daar het onderwerp homoseksualiteit wel op een normale en gezonde manier zal bespreken? Want echt, ik snap er niks meer van!
Waar gaat het mis? Waarom zijn programma's nodig als 'Uit de kast'? Om eerlijk te zijn irriteer ik me een beetje aan dat programma. Ieder z'n ding natuurlijk en er is blijkbaar een behoefte aan dergelijke programma's, maar ik vind het hele 'uit de kast komen' en bizar iets. Ik ben nooit met mijn ouders om de tafel gaan zitten om ze met de zenuwen gierend door m'n keel te vertellen: "Pap, mam... ik moet jullie iets vertellen. Ik ben hetero."
Okay, niet iedereen heeft een aangeboren 'gaydar' en misschien ziet niet iedere ouder het aan het eigen kind omdat ze er te dicht op zitten of weet ik veel, maar je kind is je kind en die zal echt niet plotseling een totaal andere persoonlijkheid krijgen na het uit de kast komen. Het zou gewoon geen barst uit moeten maken.
En ja ik besef dat je je als ouder in deze tijd inderdaad meer zorgen gaat maken om je kind als het homoseksueel blijkt te zijn, want hé... discriminatie ligt dus wel degelijk op de loer.
Nee mensen, het gaat de verkeerde kant op in ons land. En ik heb werkelijk geen idee hoe je deze trend om kan draaien. Het enige waar ik enige controle over heb is wat ik mijn eigen kinderen vertel. En het zijn die kleine dingetjes die het hem doen in de opvoeding. Mijn zoon was nog maar 3 jaar toen hij vroeg wat trouwen was. Vervolgens heb ik hem uitgelegd wat trouwen inhoud en dat 2 mensen die veel van elkaar houden dat doen. Niet een man en een vrouw maar 2 mensen. Ik ben er persoonlijk heilig van overtuigd dat altijd op zo'n manier vragen beantwoorden je een kind zonder vooroordelen op kan voeden. Dan is het dus niet raar als een vriend hand in hand aan komt met zijn nieuwe vriend om hem voor te stellen. Hier geen rare blikken van mijn kinderen als ze twee vrouwen elkaar zien kussen en innig omhelzen. Geen gegiechel of wijzende vingers want het boeit ze niet omdat het in hun ogen niet anders is dan bij een man en een vrouw.
Toen zo'n 20 jaar geleden onze beste vriend mijn man en mij uitnodigde om langs te komen en bloed nerveus koffie ging zetten wist ik wat er ging komen die avond. De eerste keer dat ik hem ontmoette was het eerste wat ik zei toen we thuis kwamen: "Wat een leuke knul is dat! Daar zou ik vroeger zoooo voor gevallen zijn want ik viel altijd voor homo's." Mijn man ontkende hevig. "Dat is geen homo hoor! Met hem heb ik die opleiding gevolgd en hij had altijd de grootste mond over lekkere wijven dit en lekkere wijven dat." Nou dat zal allemaal best, maar mijn 'gaydar' heeft me nog nooit in de steek gelaten en ik wist het zeker, die knul was net zo min vies van een lekkere vent als ik! Een paar jaar later zaten we dus op uitnodiging van die knul bij hem op de bank, toe te kijken hoe hij amper in staat was om koffie in te schenken door de zenuwen. Na een half uur had hij genoeg moed verzamelt en kwam het hoge woord eruit. "Ik hoop niet dat jullie schrikken of boos worden, want uiteindelijk heb ik jullie toch een aantal jaar voorgelogen maar ik ben dus homo." In 1 adem en in een razend tempo kwam het eruit bij hem, alsof hij bang was zich anders halverwege te bedenken en het toch maar niet te vertellen. "Dus toch!", verzuchtte mijn man terwijl ik opstond, naar onze vriend toeliep met uitgestoken hand en zei: "En ik ben dus Wil, aangenaam kennis te maken." Ondertussen was mijn man ook opgestaan, sloeg een arm om mijn schouder en de ander om de schouder van onze vriend. Ik heb nog nooit iemand zo snel zo af zien vallen. Alsof onze vriend in 10 seconden tijd 50 kilo overtollig gewicht van zich af liet glijden.
We prijzen in onze maatschappij wel mensen om hun individualiteit, stimuleren onze kinderen om geen kuddedier te zijn en om zichzelf te ontplooien. Waarom lijken we dan steeds minder in staat te zijn om de seksuele geaardheid van ieder individu gewoon te accepteren zoals het is? Want hoe je het ook bekijkt, ongeacht huidskleur, afkomst, opvoeding, seksuele geaardheid, smaak, politieke voorkeur enz... we zijn en blijven 1 ding met elkaar gemeen hebben. We zijn allemaal mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten