MRI

Vanmorgen heb ik mijn MRI gekregen.
Het zou om 9:30 uur beginnen maar ik moest er om 9:15 uur al zijn. Geen idee waarom je een kwartier van tevoren al aanwezig moet zijn, maar het werd tijdens het maken van de afspraak extra benadrukt om toch vooral uiterlijk om 9:15 uur me te melden bij de balie van de röntgen afdeling.
Ik heb een hekel aan te laat komen met als gevolg dat ik vrijwel altijd veel te vroeg ben. Zo ook nu weer. Om 9:05 uur meldde ik me keurig bij de balie en ik mocht plaats nemen in de wachtkamer.
Op het moment dat ik een of ander magazine te pakken heb om te tijd mee te doden word ik al opgeroepen. Niks wachten dus, ik kon zo door naar binnen.

In het achterlijk krappe kleedhokje (je kan er echt je kont niet keren) krijg ik te horen dat ik alles van metaal af moet doen.
Nu was ik zelf al zo wijs geweest en had me thuis al ontdaan van al mijn hardware en bling.
Een hele rij vragen volgde. Of ik een hartoperatie had ondergaan, (nee joh) operaties aan mijn hoofd had gehad, (nee ik ben zo knap van mezelf) een pacemaker of insulinepompje had, (ook al niet) en nog wat dingen die ik al ben vergeten omdat ook die niet van toepassing waren.
De metalen plaat met schroeven die in mijn onderbeen zit was geen probleem want titanium is niet magnetisch.
Dat was mooi anders plakt dat poot zo slordig tegen dat apparaat aan.

"Er wordt straks een MRI gemaakt van uw onderrug en het onderzoek zal zo'n 30 tot 40 minuten in beslag nemen. U mag uw sokken, onderbroek en t-shirt aanhouden, maar die BH moet uit."
"Komt in orde, ik gooi die borsten wel over m'n schouders heen." meld ik vrolijk.
"Hier op de deur hangt een lijstje met muziek waar u uit kunt kiezen. Dat kunt u luisteren tijdens het onderzoek. Het maakt nogal lawaai dus ik zou het zeker adviseren. Ik kom u zo halen."

Ik begin te strippen en bekijk ondertussen de lijst. Frans Bauwer (EEEEEKKKS), Guus Meeuwis (BRAAK), K3 (Oh Your Fucking God) en meer van dergelijk misselijkmakend gejank wat door moet gaan voor muziek.
Dan zie ik Dire Straits staan en de deur gaat open.
"Doe mij maar een portie Dire Straits!" zeg ik gretig.
"Ooh, die doet het niet meer. Daarom staat er een vraagteken achter, ziet u wel?"
Shit, dat had ik dus niet gezien. Gelukkig staat er ook nog 'top 10 hits uit de jaren 70 en 80' bij dus kies ik die maar.

Ik mag op die bank/tafel (hoe noem je zo'n ding) gaan liggen. Voeten richting de tunnel. Kussen onder mijn benen, kussen onder mijn hoofd en ach, het ligt niet eens oncomfortabel. Ik krijg een koptelefoon op en een rubberen balletje in mijn hand. In geval van nood (lees, als ik zwaar in paniek raak) dan mag ik in dat balletje knijpen en komt er iemand naar me toe.
Ik weet op voorhand al dat ik dat balletje niet nodig ga hebben, tenzij ik een plotseling opkomende aanval van de slingerschijt krijg natuurlijk.

Ik blijf alleen achter in de MRI kamer, krijg door de koptelefoon te horen dat ik nu het apparaat in geschoven ga worden en zo stil mogelijk moet blijven liggen.
Geen muziek. Wel een harde piep die seconden lang aanhoud en vervolgens weer stilte.
Ik schuif het apparaat in en de pleuris herrie breekt los... nog steeds geen muziek.
Met gesloten ogen probeer ik het lawaai te negeren en na een minuut op 10 krijg ik via de koptelefoon te horen: "Sorry, we waren de muziek vergeten maar we zetten het alsnog aan."
Niet dat het veel nut heeft. Alleen via mijn rechteroor komt er vaag in de verte, dwars door de herrie heen, iets wat ik met wat concentratie herken als Duran Duran.
Ik onderdruk mijn eigen Reflex om met mijn voet op de maat mee te wiebelen en blijf braaf stil liggen.

Diverse keren valt de herrie stil en krijg ik te horen dat ik zo weer verplaatst ga worden en het onderzoek daarna verder gaat.
Na zo goed als 3 kwartier is het klaar en mag ik weer aankleden en naar huis.
Half doof van het lawaai, dat dan weer wel.
Alsof je een avond naar de disco bent geweest, maar dan zonder de fun.